Արդէն լրացած է այս սիւնակի վրայ գրելու տասը տարիները։ Հպանցիկ ակնարկով մը, երբ վերստին կը նայինք այդ անցնող տարիներուն բազմաթիւ միտքեր կը խուժեն, որոնց մասին կ՚արժէ խօսիլ։ Մեզի համար նոր սկիզբ մըն էր մանաւանդ այդ առումով, որ վերջապէս ամբողջութեամբ մատնուած պիտի ըլլայինք մեզի համար միշտ հարազատ թուացող աշխատանքի մը։ Ով գիտէ աշխարհի երեսին որքան շատ են բոլոր այն մարդիկ, որոնք միջոցներ կը փնտռեն իրենց միտքը, խորհուրդը արտայայտելու, ուրիշներուն հասանելու դառնալու համար։ Ահաւասիկ այդ էր, որ գոյացած էր մեր առջեւ սիրելի Սարգիս Սերովբեանի հրաւէրով։ Սերովբեան կորսնցնելով Յակոբ Այվազի կամ Կոպելեանի նման գրիչներ կարիքը զգացած էր նոր ձայնով մը թարմացնել իր խմբագրած էջերը։ Որքան մեծ պատիւ, որ այդ նոր ուժը տեսած էր մեր մօտ։ եւ այդպէս «Ակօս»ի էջերուն վրայ աւելի քան տասը տարիներ անարժանաբար կը մրոտենք «Մենք ու մերոնք»ի սիւնակը։ Սիւնակ՝ որ տարիներու ընթացքին ունեցաւ իր հաւատարիմ ընթերցողները։ Պատահական չէ այս հաւատարիմ բառը, քանի որ գիտեմ, թէ անոնց մէջ կան բառին բուն իմաստով յամառ ընթերցասէրներ, որոնք ամէն շաբաթ չեն վհատիր այս սիւնակը բառարանի օգնութեամբ ընթերցելու։ Սա ինքնին պատասխանատուութեան մեծ բաժին մը կը բեռցնէ մեր ուսերուն եւ ալ աւելի կորովով կը շարունակենք որդեգրուած աշխատութիւնը։
Սակայն եկած հասած ենք այնպիսի պահու մը, ուր կանգ առած է թերթի մէջ գրելու ուրախ տրամադրութիւնը իր տեղը թողելով զանազան մտահոգութիւններու։ Ամբողջովին յայտնի դարձած է, որ այս սիւնակի վրայ գրուածները, որքան ալ հաւաստի ըլլան, որքան ալ իրաւացի գտնուին ո՛չ թէ ոգեւորութիւն, այլ մտավախութիւն կը պատճառեն ընթերցողին։ Եկած ենք այնպիսի անիծեալ պահու մը, ուր ընթերցողը բաժնելով հանդերձ արծարծուած միտքերը կը մտահոգուի այդ միտքերը փոխանցողի անվտանգութեան համար։
Հրանդ Տինքի սպանութենէն անմիջապէս ետք արդէն գիտակցած ենք, որ մեր սեփական մաշկը շատ ալ մեծ նշանակութիւն չունի հաւանական այս կամ այն վտանգի դիմաց։ Վերջապէս շունչ մըն է, որ պիտի աւանդենք ուշ կամ կանուխ։ Ուրեմն մէկ կողմ թողենք սեփական մաշկի մասին մտահոգութիւնը, բայց կ՚արժէ հարցնել արդեօք իրաւունք ունինք վախ ու սարսափ եւ նաեւ մտահոգութիւն պատճառելու, բոլոր այն մարդկանց, որոնք այլեւս նոր սարսափներու հանժուրժողութիւն չունին։
Ուրեմն սիրելի ընթերցող հասկացող եղէք, եթէ այս պահէն ետք Մենք ու մերոնք սիւնակի վրայ թանաք սպառենք այս էջերուն հաւատարիմ ընթերցողներուն համար անսովոր նիւթերով։ Ինչ գիտնամ՝ օրինակի համար փորձենք ֆուտպոլի մասին խօսիլ։ Վերջապէս զբաղում մը, որ կը հետաքրքրէ մեծ բազմութիւնները, բայց արդեօք կրնա՞նք։ Արդեօք ինչի՞ կը նմանի ֆութպոլի մասին մեր ըսելիքները։ Խոստովանիմ , որ ափսոսանքով պիտի անդրադառնանք, թէ ֆուտպոլ խօսինք ըսած պահերնուս, իսկ մեր հետաքրքրութիւնը ուղղուած պիտի ըլլայ Տենիզ Նաքիի մատնուած անարդարութեան։
Ուրեմն եկէք իրար հասկնանք հրաժարեցէք մեր մասին իզուր տեղ մտահոգուելէ եւ ընդունինք, որ պարտաւոր ենք ընելու այն ինչ, որուն արդէն մատնուած ենք մեծ ցանկութեամբ։ Նոյնիսկ այսքանը սուղ է մեզի համար։ Մենք այսքանով ալ հանդուրժողութիւն չունինք մեր ուղին հարցականի տակ դնելու։ Հաստատ իրողութիւն է երեք անգամ երեք ինը կ՚ընէ։ Մի՛ զօրէք, որ ընդունինք աւելին։ Երեք անգամ երեք ինն է եւ մաքսիմում, լոկ ձեր խադրին համար յօժարինք տասնի։ Դեռ տակաւին մի՛ լարէք, մի՛ պահանջէք որ խոստովանինք, թէ երեք անգամ երեք լոկ դուք ուզեցիք ըսելով դառնայ երեսուն կամ երեքհարիւր երեսուն։
