ՀՏՓ կուսակցութեան պատգամաւոր Լէյլա Կիւվենի Ապտուլլահ Էօճալանի դէմ գործադրուած մեկուսացման պատժի դէմ բողոքի նպատակով սկսած հացադուլը կը շարունակուի աւելի քան 160 օրերէ ի վեր։ Բժիշկներ կը զգուշացնեն, թէ այսքան երկարատեւ հացադուլը կրնայ անդարմանելի աւերներ գործել մարմնի վրայ։ Սակայն Լէյլա Կիւվեն այս իրողութեան գիտակցելով հանդերձ կը շարունակէ հացադուլը, վտանգելով իր սեփական առողջութիւնը։ Նախապէս ալ գրած ենք, որ հացադուլը կարելի չէ անձնասպանութեան եղանակ մը ըլլալով գնահատել։ Ան պայքարելու վերջին միջոց ըլլալով օրակարգի կու գայ եւ հացադուլի դիմողն ալ քաջաբար կը գիտակցի այդ արարքի հաւանական հետեւանքներուն։ Արդարեւ հացադուլ հռչակելու համար անհրաժեշտ եղածը վճռակամութիւնն է միայն, ոչ աւելին։ Հացադուլի 160-րդ օրը Լէյլա Կիւվեն ունեցաւ արտակարգ այցելու մը։ Լէյլա Հալիտն էր ան, որ եկած էր իր գաղափարի պայքարին համար կեանքը վտանգած անուանակցին հետ զօրակցելու։ Տպաւորիչ էր երկու Լէյլաներու հանդիպումն ալ։ Հալիտ 1970-ական թուականներուն Պաղէստինի ժողովուրդի մատնուած անարդարութիւնը տեսանելի դարձնելու համար առեւանգած էր «Լուֆթանսա» ընկերութեան քաղաքացիական սաւառնակը։ Պատանդ վերցուցած էր սաւառնակի ուղեւորները եւ յայտարարած էր, թէ եթէ պատասխան չտրուի իր պահանջներուն, պատրաստ է օդանաւը օդը հանել իր ճամբորդներով միասին։
Երկրորդ համաշխարհային պատերազմէ ետք «քաղաքակիրթ աշխարհ»ը առաջին անգամ այս դէպքով է, որ դէմհանդիման կը մնար նման սպառնալիքի մը հետ։ Առաջին անգամ ոչ պետական ուժը կը յանդգնէր այսքան խիզախ կերպով ասպարէզ կարդալ «պետութիւն» կոչուած ուժի մը դիմաց։
Բոլորս գիտենք թէ այդ դէպքէն ետք շատ ջուրեր հոսեցան կամուրջներու տակէն եւ անցեալին ահաբեկչութիւն անուանուած այդ եղանակները ընդունուած ռազմավարութիւն դարձան զանազան երկիրներու համար։
1970-ական տարիներուն Լէյլա Հալիտի կատարած գործը շատ նման է այսօր Լէյլա Կիւվենի ըրածին։ Երկուքն ալ ճարահատութեան դրսեւորումներ են, որոնք կը փորձեն ուշադրութիւն ստեղծել կատարուած անարդարութիւններու դիմաց։ 1970-80-ական տարեթիւերուն հայ մարտիկներու գործած արարքներն եւս նոյն բնոյթը կը կրէին։ Անոնք ալ պատմական անարդարութիւնը տեսանելի դարձնելու համար իրենց թիրախ ընտրեցին, այդ դէպքերու հետ ուղղակիօրէն առնչութիւն չունեցող զոհերը։
Համաշխարհային մարդկութիւնը հաւանաբար դեռ շատ պիտի ցնցուի աննախադէպ ու անակնկալ պատահարներով։ Առաջին հերթին պիտի դժուարանայ օրինակի համար 11 Սեպտեմբեր 2001-ին Նիւ Եորքի զոյգ աշտարակներու դէմ գործադրուած յարձակումի իմաստը, նշանակութիւնը ըմբռնելու։ Պիտի կարծէ, թէ ամէն ինչ չար ոգիով լցուած մարդկանց թշնամութեան հետեւանքն է։ Պիտի չգիտակցի, թէ իր երկրի իշխանաւորներու մեղքերն է, որ կը հատուցէ այդ մեղքերուն մէջ բաժին չունեցող անմեղ քաղաքացիները։
Այդ գիտակցութիւնը պիտի գոյանայ Ժուլյան Ասանժի նման մարդկանց ուրիշներու կողմէ «ահաբեկչութիւն» անուանուած գործերով։
Այս միտքով է, որ կ՚ողջունենք Լէյլա Հալիտը, Լէյլա Կիւվենը, Ժուլյան Ասանժը եւ անարդարութեան դէմ պայքարող հայ մարտիկները։
