Rüzgârda yâr üşürken koşamaz oldum…
Uğur Biryol
Birbirine komşu topraklarda doğduk ve büyüdük seninle. Ama birbirimizle karşılaşmamız hayli zaman aldı. Sen Pançol’da kendine has bir hayatın içinde yaşarken ben de Hemşin dağlarında yaşamaya çalışıyordum.
İlk buluşmamız 1986'da oldu, o malum gün...
İki ayrı vadinin aynı kaderi yaşayan çocukları olarak...
O yağmurlar hepimizin üzerine yağdı, o çayları hepimiz içtik, o toprakları hepimiz arşınladık ama sen, o en güzel yüz metreyi koşan çocuk olarak, yine bizden önce tamamladın yolculuğunu.
Bizse bıraktığın yerde devam ediyoruz, debelenerek de olsa. Değişen o kadar çok şey oldu ki, hayat gittikçe katmerlendi, berbatlaştı, o güzelim vadilerimizi, denizlerimizi yok ettiler.
Yalnızca değişmeyen bir tek şey kaldı geriye, senin bize bıraktığın güzel anılar, güzel sözler, şarkılar…
Hayatımızın sonuna kadar saklayacağımız bir bütün bıraktın bize. O nedenle sen her zaman varsın, hiçbir zaman gittiğini kabul etmiyoruz.
Dünyada bir yerdesin biliyoruz, bir gün nasılsa karşılaşacağız, bıraktığımız yerden devam edeceğiz. Şimdi sen şarkılarını hâlâ söylüyorsun; Karadeniz’den tüm dünyaya nağmeler yayılıyor, ilk günkü gibi, aynı heyecanla şarkılarına eşlik ediyor herkes.
Bazen bir ağacın yaprağında, bazen coşkun akan bir derede ama hep burada bir yerdesin… Lazi Bere hayatımızda hep var olduğun için, sevgiyle…
Şapgir'de bu hafta
