Բարձր ակնկալութիւններ համայնքային վարժարանէ

Վե­րամու­տի օրեր են։ Ամէն տա­րի կրկնո­ւող հո­գերը պի­տի կրկնո­ւին յա­ռաջի­կայ օրե­րու ըն­թացքին։ Պի­տի իմա­նանք հայ հա­մայնքի վար­ժա­րան­նե­րու աշա­կեր­տութեան ընդհա­նուր քա­նակը։ Այս տո­ւեալը ամէն տա­րի քիչ մը աւե­լի նո­ւազե­լով գլխա­ւոր մտա­հոգու­թիւննե­րէն մէ­կը կը դառ­նայ մեր հա­մայնքա­յին օրա­կար­գի վրայ։

Միւս կող­մէ երկրոր­դա­կան վար­ժա­րան­նե­րը սոց­ցանցե­րու վրայ սկսած են հրա­պարա­կել հա­մալ­սա­րանի մտից քննու­թեան անո­ւանա­ցան­կե­րը։

Ցա­ւալի է տես­նել թէ մեր նա­խակրթա­րան­նե­րը եր­կար տա­րինե­րէ ի վեր կը հպար­տա­նան օտար վար­ժա­րան­ներ ու­ղարկած իրենց սա­ներով։

Նոյնպէս երկրոր­դա­կան վար­ժա­րան­ներ ալ իրենց յա­ջողու­թիւնը կը նկա­րագ­րեն հա­մալ­սա­րանի մտից քննու­թեան յա­ջողու­թիւննե­րով։ Թէ՛ դպրոց­նե­րու վա­րիչ­նե­րը եւ թէ ծնող­ներ դոյզն իսկ ու­շադրու­թիւն չեն դարձներ այդ վար­ժա­րանի մա­տու­ցած դաս­տիարա­կու­թեան։ Մինչդեռ հայ վար­ժա­րանի առա­քելու­թիւնը ճիշդ հոն է որ կը յայտնո­ւի։

Ան­ցեալին այդ էր որ իմաստ կը ներ­կա­յաց­նէր։ Այժմ ոչ կրթա­կան մշա­կին եւ ոչ ալ ծնող­նե­րուն հոգն է այդ։

Անոնք հայ վար­ժա­րանը վե­րածե­ցին յա­տուկ վար­ժա­րան­նե­րու կամ հա­մալ­սա­րանի մտից քննու­թեան հա­մար դա­սըն­թացքնե­րու։

Այս երե­ւոյ­թը կը բա­ցատ­րո­ւի միայն ու միայն գի­տակ­ցութեան բա­ցակա­յու­թիւնով։ Եթէ դպրո­ցը վե­րածենք յա­տուկ դա­սըն­թացքի, ու­րա­ցած կ՚ըլ­լանք նաեւ անոր հիմ­նա­կան առա­քելու­թիւնը։ Այդ պա­հուն իս­կոյն հար­ցա­կանի տակ կը դրո­ւի նաեւ դպրո­ցի գո­յու­թիւնը։ Ամէն ինչ շա­հի ու վնա­սի յա­րաբե­րու­թիւնով դա­տող շու­կա­յական մտա­ծելա­կեր­պը՝ նոյ­նիսկ կը հանդգնի հսկայ ծախ­սե­րը հնա­յելու հա­մար դպրոց փա­կելու կոր­ծա­նիչ գա­ղափա­րին։

Խոս­տո­վանինք թէ առա­ջին ան­գամ չենք խօ­սիր դպրոց փա­կելու մա­սին։ Ան­ցեալին ու­նե­ցած ենք ման­կա­վարժնե­րու նա­խաձեռ­նութիւն ըլլլա­լով յայտնուած բազ­մա­թիւ յա­տուկ դպրոց­ներ, որոնք այ­սօր գո­յու­թիւն չու­նին։

Այդ մէ­կը հասկնա­լի է անձնա­կան նա­խաձեռ­նութեան սահ­մա­նու­մին մէջ։

Նախ եւ առաջ ման­կա­վար­ժը միշտ չէ որ պի­տի ու­նե­նայ իրեն յա­ջոր­դող գա­հաժա­ռանգ։ Այդ պա­րագա­յին տակ իր ան­հա­տական նա­խաձեռ­նութեան տե­ւողու­թիւնն ալ սահ­մա­նուած է հիմ­նա­դիրի կեան­քին հետ։

Այ­սօր մեր բո­լոր դպրոց­նե­րը ըլ­լան ազ­գա­յին կամ թա­ղական վար­ժա­րան­ներ, հա­մայ­նա­պատ­կան կա­ռոյցներ են։ Հե­տեւա­բար անոնց յա­րատե­ւու­թիւնը պա­տաս­խա­նատո­ւու­թիւն մըն է նաեւ այ­սօ­րուայ վար­չա­յին­նե­րու ու­սե­րուն։ Ո՞վ կրնայ յանձն առնել իր անու­նը կամ անո­ւան յի­շատա­կը մրո­տելով վերջ դնել իրեն վստա­հուած աւան­դին։ Եթէ կայ ամօթ կո­չուած զգա­ցում մը, այս հար­ցադրու­մը շատ եր­կար մտմտա­լու պատ­ճառ մըն է։

Բնա­կանա­բար բարձր է մեր վար­ժա­րան­նե­րէն ակնկա­լուած­նե­րը։ Վեր­ջա­պէս սե­րունդներ կը յանձնենք այդ հաս­տա­տու­թիւննե­րուն եւ անոնցմէ կը պա­հան­ջենք բարձրա­գոյն մա­կար­դա­կի ու­սում։

Ցա­ւով կը տես­նենք թէ մեր վար­ժա­րան­նե­րու վար­չա­յին­նե­րէն շա­տերու հա­մար շատ աւե­լի հա­մեստ է այդ ակնկա­լու­թիւնը։ Անոնք որոնք իրենց ծա­ւալ­նե­րը ու­ղարկած են օտար վար­ժա­րան­ներ, բայց իրենք բազ­մած խնա­մակա­լի, թա­ղակա­նի, հիմ­նա­դիրի, տնօ­րէն կամ ու­սուցի­չի աթոռ­նե­րուն, ուս թո­թուե­լով կրնան ար­տա­սանել հե­տեւեալ խօս­քե­րը. «Ի՞նչ կը սպա­սէք որ, այստեղ վեր­ջա­պէս հա­մայնքա­յին վար­ժա­րան մըն է»։ Սա վա­րիչի դիր­քին ներ­կա­յացող մէ­կու մը հա­մար ամե­նաամօ­թալի մեր­ձե­ցումն է։ Ապե­րախտ գտնուիլ իրեն վստա­հուած հաս­տա­տու­թեան հան­դէպ։

Դպրո­ցական տա­րեմու­տին յայտնի է որ տա­կաւին եր­կար ժա­մանակ պի­տի հար­կադրո­ւինք աս մտայ­նութեան դէմ պայքարելու։