Նախորդ թիւի մէջ խօսեցինք «Օրօրա» մրցանակաբաշխութեան մասին. հիմնադիրների, նպատակների, յաւակնորդների, յաղթողի… Եզակի արարողութիւն էր, որը ստիպեց բոլորին ապրել անսովոր, մինչ այդ երբեւէ չապրած մի զգացմունք, որն էր. մարդ ի՛նչ անձնուրացութիւն կարող է ունենալ, երբ տրւում է տառապեալներին փրկելու, հոգալու, պաշտպանելու ամենաբարձր կոչմանը… Ողջ արարողութիւնը անցաւ բացարձակ վեհ մթնոլորտում։ Չհնչեց ո՛չ մի աւելորդ, ո՛չ մի անիմաստ, ականջ շոյող շողոքորթող բառ. անկեղծութիւնն էր թեւածում դահլիճում եւ միացնում բոլոր սրտերը անխտիր մէկ սրտի մէջ։
Ահա մէկ-երկու արձագանգ.
1 «Ամերիկայի հրեական համաշխարհային ծառայութիւն» կազմակերպութեան նախկին նախագահ Հռութ Մեսինգեր. Սա երեւի ամենայուզիչ արարողութիւնն էր, որին մասնակցել եմ իմ ամբողջ կեանքում։ Ուղղակի անհաւատալի էր”։
2 Refuge Point կազմակերպութեան համահիմնադիր եւ գործադիր տնօրէն Սաշա Չանոֆ. «Օրօրայի յաւակնորդները մեր աշխարհի սրբերն են եւ նրանց գործն ու մարդկայնութիւնը շեշտելը ոգեշնչում է բոլորիս»։
3 Դիւանագէտ Էդուարդ Փիթեր Ջերեջեանը, որն աշխատել է ԱՄՆ-ի 8 նախագահների վարչակազմում (1989-1991-ին եղել է Սիրիայում, իսկ 1993-1994-ին Իսրայէլում՝ ԱՄՆ-ի արտակարգ եւ լիազօր դեսպան), ասաց. «Որքա՛ն եմ տպաւորուած Օրօրայի տեսլականով։ Այս նախաձեռնութիւնը միայն անցեալի մասին չէ, այլ ապագայի վրայ ազդեցութիւն թողնելու մասին է։ Դրա նպատակն է երախտագիտութիւնը ուղղել ոչ միայն այս պահին օգնութեան ձեռք մեկնողներին, այլ նաեւ ուրիշներին մղել, որպէսզի նրանք հարցնեն ինքզինքը. իսկ ի՞նչ կարող եմ ես ինքս անել նրանց համար, ով կարիքի մէջ է»։
4 Շիրին Էբադի, Նոպելեան մրցանակի դափնեկիր (2003), մարդու, յատկապէս կանանց եւ երախաների իրաւապաշտպան, նախկին քաղբանտարկեալ, որն ընդգրկուած է «Աշխարհի հզօրագոյն 100 կանանց, ինչպէս նաեւ Բոլոր ժամանակների 100 ամենաազդեցիկ կանանց”ցուցակներում, ահա այդ կինը նշեց. «Օրօրայի» եռանկիւնին կազմուած է երեք խմբերից՝ փրկողների, փրկուողների եւ վտանգի մէջ գտնուողների։ Մարդասիրական կազմակերպութիւններն ու նախաձեռնութիւնները մեծ մասամբ կեդրոնանում են փրկողների եւ փրկուողների վրայ, սակայն Օրօրա մրցանակը շեշտը դնում է երրորդ խմբի վրայ՝ նրանց, ովքեր մեծ վտանգի տակ են այսօր իսկ»։
Սակայն ամէն ինչ ունի նաեւ իր հակառակ կողմը եւ կար նաեւ այսպիսի արձագանգ.
«Դեռ մի տարի առաջ չգիտէի ինչ է «Օրօրա» մրցանակաբաշխութիւնը եւ որն է դրա իմաստը։ Չգիտենք որտեղի՞ց յայտնուեց, ո՞վ է ֆինանսաւորում եւ ի՞նչ նպատակներով։ Ինչ-որ Սոմալիի փախստականներին օգնութիւն ցոյց տուած մարդիկ արժանացան մրցանակների, ինչպէս հասկացայ… Մեր ազգի հետ այդ ամէնն ի՞նչ կապ ունի։ Մի ձեռքով մարդասիրական մրցանակաբաշխութիւն ենք կազմակերպում, միւս ձեռքով Ամուլսարի հանքը շահագործում, ինչը մեր երկիրը վերջնականապէս կը դարձնի ապրելու համար անպիտան մի վայր՝ Սոմալի»։
Դիմենք «Օրօրայի» համահիմնադիրներից Ռուբէն Վարդանեանին, որը հանդէս է գալիս բազմաթիւ բարեգործական ծրագրերով, որոնցից նշեմ միայն երկուսը. «Տաթեւի վերածնունդ», որի շրջանակներում կառուցուեց աշխարհի ամենաերկար «Տաթեւեր» ճոպանուղին եւ Դիլիջանի քոլեջի հիմնումը UWC Dilijan College, որտեղ արտասահմանցիներից զատ սովորում են նաեւ 800 դիլիջանցիներ, իսկ կեցութեան վճարները, կրթաթոշակները եւ դրամաշնորհները տրամադրում է Scholae Mundi կրթական հեռանկարների հիմնադրամը։ Ի հարկէ, ասում է Ռուբէն Վարդանեանը,- ինչպէ՞ս կարող է մի երկիր, որն ունի այդքան ներքին չլուծուած խնդիրներ, ուրիշներին օգնութիւն ցուցաբերել։ Բնակչութեան 80%-ը այս 25-30 տարուայ մէջ դուրս չի եկել Հայաստանից եւ կարող են ինձ հարց տալ, թէ աւելի լաւ չէ՞ր լինի Դիլիջանի քոլեջի փոխարէն 150 դպրոց վերականգնէինք կամ Տաթեւի շուրջ 9 գիւղ կայ, որտեղ մարդիկ անգործ են եւ աւելի լաւ չէ՞ր լինի նրանց փող բաժանէինք, բայց «Օրօրան» միտուած է դէպի ապագան, մենք չենք կարող ապրել միայն անցեալով, մենք կարող ենք փոխել մեր կեանքը միայն եթէ ճեղքում կատարենք։ Եւ պատմեց, որ երբ անցեալ տարի «Օրօրայի» արարողութիւնից յետոյ վերադառնում էր տուն, իրեն կանգնեցրեց մի մարդ, որն աշխատում էր խանութում, եւ ասաց. «Ես իմ մասին հիմա ուրիշ կերպ եմ մտածում։ Ես ինձ սկսեցի յարգել»։
Ինքնայարգանքի վերականգնում - սա է «Օրօրայի» գերնպատակը մի երկրում, որտեղ մարդիկ վաղուց կորցրել էին այդ յատկանիշը։
