Ահա եկաւ տօնը, որն ամենայ, ամենաուրախալին է տօների մէջ։ Ինչո՞ւ։ Որովհետեւ ամէն մէկը անխտիր միանում է գիտակցօրէն եւ ենթագիտակցօրէն ողջ աշխարհի միասնական տրամադրութեան։ Սա այն ակնթարթն է, երբ մարդկութիւնը ապրում է միասնականօրէն, ինչպէս ահռելի մեծ եւ միաժամանակ ահռելի փոքր (տիեզերքի մասշտաբով) ընտանիք...
Ամէն անգամ, երբ հանում եմ փոքրիկ երաժշտական տօնածառս, ապա իմ ներսում մի անուշ կանխավայելում է արթնանում։ Ի՞նչ կանխավայելում։ Ի՞նչ սպասելիք։ Պատկառելի տարիքի մէջ գտնուողները կը գանգատին, որ ո՛չ մի արտառոց բան չի կատարուելու, որ սպասելիքները չեն արդարանում։ Ճիշդ է, բայց դա բացարձակ ոչ մի նշանակութիւն չունի, որովհետեւ կանխավայելումը արդէն ահռելի իրադարձութիւն է։ Դա արդէն լոյս է, ուրախութիւն, զգացմունքների քոնֆետի։ Շաղ տուէք այն շուրջբոլորը եւ ուղղակի ուրախացէք առանց ուշադրութիւն դարձնելու պատրաստութեան նիւթական ծախսերի...
Փետրուարից ըստ չինական հորոսկոպի (ժամադիտակ) մտնում ենք խոզի տարի։ Հարցնում են, թէ ե՞րբ ենք մտնելու մարդու տարի։ 2 000 տարի առաջ Քրիստոսի ծնունդով սկսուեց մարդու պատմութիւնը։ Աստուած Քրիստոսի մէջ մարմնացաւ,մարդացաւ եւ կրեց իսկական մարդկային տանջանքներ...Ծնուելով, մարդուկը մկրտւում է, նրան կտրում են Ադամի (սկզբնական) մեղքից։ Իրականում ոչ միայն Ադամի մեղքից, այլ իր կողմից չկատարած, սակայն նախնիներից իրեն որպէս ժառանգութիւն հասած արարքներից, որոնք չկտրած պորտալարի պէս փաթաթուած են հոգու պարանոցի շուրջ եւ խեղդում են...
Ամէն մայր կարող է վկայել, որ երախայ ծնելիս, նա զգում է, որ այն չի պատկանելու իրէն, այլ պարզապէս մոր միջոցով է աշխարհ գալիս եւ պիտի իր գործերով ծառայի մարդկութեանը։
Ծնունդ...Սփիւռքահայերը ծնունդ ասելով ի նկատի ունեն միայն Քրիստոսի ծննդեան օրը, իսկ սովորական մարդկանց ծննդեան օրը դա տարեդարձ է, մինչդեռ հայաստանցիների համար տարեդարձը դա ծնունդ է։ Շատ կարեւոր օր է, եւ ես կարծում եմ, որ այն պիտի գաղտնիք լինի ուրիշների համար։ Այո, չպիտի նշուի այնպէս, ինչպէս մենք նշում ենք։ Պիտի մարդը առանձին մնայ ինքզինքի հետ եւ խորհի իր ծննդեան հրաշքի մասին, որպէսզի արժեւորի իր լոյս աշխարհ գալը։ Տարիների ընթացքում բոլոր աւելորդութիւնները, ինչպէս օրինակ, փառամոլութիւնը, գոռոզամտութիւնը լքում –անհետանում են. միակ փափագն է դառնում – գտնել ինքզինքը։ Սկսում ես ինքդ քեզ զննել եւ դիտել ինչպէս թանկարժէք ճենապակուց ստեղծած մի նմոյշ եւ զգուշանում ես, որ այն չջարդուի...
Ժամանակը քանդակագործի պէս հատում է աւելորդութիւնները եւ սովորեցնում սիրել ինքզինքը։ Թւում է, ահա դու քիփ մօտեցար վերջապէս ինքդ քեզ։ Եւ դա է հէնց երջանկութիւնը։
