Քրիստոսի պատուիրանը

[email protected]

Յունուա­րի 1-ն է, ցե­րեկուայ ժա­մը 12-ը, բայց պա­տու­հա­նից դուրս մարդ չի երե­ւում։ Սուրճ խմեմ թէ՞ շամ­պայնը վեր­ջացնեմ։ Նոր Տա­րին էինք գի­շերը դի­մաւո­րում, թէ­պէտ ինձ թւում է, որ դա նոյն տա­րին է միշտ վե­րադառ­նում։ Ար­դէն ծե­րացել է տա­րինե­րի ըն­թացքում։ Ինչպէս ասում էր իմաս­տունը «Ինչ եղել է, այն էլ կը լի­նի; ինչ ար­ւում էր, այն էլ կը կրկնուի եւ չկայ ոչ մի նոր բան արե­ւի տակ»։

Այսպի­սով ամէն ինչ կրկնւում է։ Չեն կրկնւում միայն զգաց­մունքնե­րը, որոնք մենք ապ­րում ենք միայն մէկ ան­գամ։ Ըն­դա­մէնը մէկ ան­գամ։ Հե­տեւա­բար գո­յու­թեան իմաս­տը զի­ջողա­կանու­թեան մէջ է։ Զի­ջել տե­ղը նոր սերնդին, որի հա­մար ամէն ինչ նո­րովի է։ Նոյ­նիսկ Նոր Տա­րին։

Այս տա­րուայ վեր­ջե­րին ես ապ­րե­ցի ինձ հա­մար նո­րովի մի զգաց­մունք, որն էր կա­րեկ­ցանքը։ Հի­ւան­դա­նոցում, երբ ես խնա­մում էի իմ հա­րազա­տին, նոյն հի­ւան­դա­սենեակում գտնւում էին եւս 3 հի­ւանդներ իրենց հի­ւան­դախնամ­նե­րով։ Եր­կու հի­ւանդնե­րը տա­րեց կա­նայք էին, որոնք ին­սուլտ (գլխու­ղե­ղի կա­թուած) էին տա­րել, իսկ եր­րորդը… մի գե­ղեցիկ երի­տասարդ կին էր. նա նստած էր մահ­ճա­կալի վրայ, գլու­խը կա­խած ու­ռե­նու նման եւ ան­դա­դար լա­լիս էր։ Ձեռ­քե­րի մէջ ան­ձե­ռոցիկ էր տրո­րում։ Նրա ամու­սի­նը բա­ցատ­րեց, որ կնոջ մօտ ոչ մի տեղ չի ցա­ւում։

-Հա­պա ին­չո՞ւ է լա­լիս։

-Նեարդներն են,-պա­տաս­խա­նեց ամու­սի­նը։

Պարզ է. հո­գին է խռո­վել։ Բայց այս հի­ւան­դա­նոցի նեար­դա­բանա­կան բաժ­նում հո­գին չէին բու­ժում։ Երե­ւի հո­գեբոյ­ժը նրան աւե­լի լաւ կը հաս­կա­նար։ Ես մօ­տեցայ նրան եւ սկսե­ցի նրա մա­զերը սանտրել, շո­յել նրան, խօ­սել նրա հետ։ Ես զգա­ցի նրա կա­րիքը։ Նա իմ մէջ արթնաց­րեց կա­րեկ­ցե­լու կա­րիք։ Մարդկանց, որոնք չեն կա­րեկ­ցում միւսնե­րին, հա­մարում են եսա­սէր, սա­կայն դա սխալ է։ Սէ­րը մարդկանց հան­դէպ սկսւում է եսա­սիրու­թիւնից։ Նա, ով չի սի­րում ինքնի­րեն, չի կա­րող սի­րել միւսնե­րին։ Ահա թէ ինչ է ասում Էրիխ Ֆրոմ անու­նով մի հո­գեվեր­լուծա­բան.

«Եսա­սիրու­թիւնը դա սի­րոյ պա­կասի ախ­տա­նիշ է։ Ով ինքնի­րեն չի սի­րում, միշտ ան­հանգիստ է իր հան­դէպ»։

Հի­ւան­դախնամ­նե­րի հա­մար սե­նեակում յատ­կա­ցուած էին միայն աթոռ­ներ եւ գի­շերը անցկաց­նել աթո­ռի վրայ անհնար էր։ Ուստի ես դուրս եկայ մի­ջանցք, որ­տեղ ամա­նորի առ­թիւ խա­ղալիք­նե­րով զար­դա­րուած տօ­նածառ էր կանգնեց­րած։ Մի լիւքս հի­ւան­դա­սենեակից լսւում էին սրտակ­տուր հա­ռաչանքներ։ Ես պար­զե­ցի, որ այնտեղ պառ­կած է կա­թուա­ծահար մի կին, որին վե­րակեն­դա­նաց­ման բաժ­նից տե­ղափո­խել էին նեար­դա­բանա­կան բա­ժին սոս­կա­լի պառ­կե­լախո­ցերով եւ ցա­ւից նա անընդհատ հա­ռաչում էր։ Միւս լիւքս սե­նեակից լսւում էր հար­սա­նեկան էժա­նագին երաժշտու­թիւն։ Ես հիանում էի այս բաժ­նի մայ­րա­պետ Ալ­վի­նայի աշ­խա­տան­քով։ Ողջ բաժ­նի մաք­րութիւ­նը նրա ու­սե­րին էր. սե­նեակ­նե­րից սկսած մին­չեւ հի­ւանդնե­րի խնամ­քը։ Նա էր փո­խում նրանց pampers-նե­րը։ Հի­ւանդնե­րին տե­ղից բարձրաց­նե­լով իր ող­նա­շարն էր վնա­սել։ Մենք սրճե­ցինք Ալ­վի­նայի հետ։ Կրկին լսուեց պառ­կե­լախո­ցից տա­ռապող կնոջ հա­ռաչան­քը եւ միաժա­մանակ լսուեց հար­սա­նեկան երաժշտու­թիւնը։ Ես հաս­կա­ցայ, որ այդ երաժշտու­թիւնը միաց­ւում էր նոյն սե­նեակում։ Հի­ւանդ կնոջ ամուսնու կող­մից։

Հե­տաքրքիր է, ինչպէ՞ս է այս յար­կում զգում իրեն տօ­նածա­ռը։ Այս հի­ւանդնե­րի մէջ։ Որոնք շատ հե­ռու էին տօ­նական տրա­մադ­րութիւ­նից։ Նրանց մօտ ցա­ւի տօն էր։ Եւ նրանց հար­կա­ւոր էր միայն մի բան. Քրիս­տո­սի ասած «սի­րի՛ր մեր­ձա­ւորիդ քո ան­ձի պէս» վե­րաբեր­մունքը։