'Hasmigyan Bduydner' yarışmasından seçmeler (1)

Kumburgaz Yolu

Nora Davulciyan

(Pangaltı Mhitaryan Lisesi
10. sınıf öğrencisi)

Ben Kumburgaz’ı çok severim. Orada büyüdüm diyebilirim. Neredeyse tüm çocukluğum, ergenliğim ve özellikle yaz tatillerim orada geçti. Her yıl bir an önce yazın gelmesini ve tatil için Kumburgaz’a gitmemizi sabırsızlıkla beklerdim. Marmara Denizi kıyısında, güzel bir kasabadır Kumburgaz. Bir tarafı denizdir, bir tarafı yeşillik. 

O günleri düşünüyorum. Yaz tatili. Babamın arabasıyla yola çıkıyoruz. Ama yola çıkmadan önce oyuncaklarıma “bay bay” diyerek onlarla vedalaşıyorum. Önce yayama ve dedeme uğruyoruz; onlar da bizimle gelecek. Yayam arabada bacaklarımın üstüne bir şey seriyor ki üşümeyeyim. Yolculuk sırasında babam muhakkak Stevie Wonder’ın ‘Part Time Lover’ şarkısını açar ve kendisi de onunla söyler. Babam mutluyken hep bu şarkıyı söyler. Bu bize yol boyunca eşlik eder. Yıllar sonra her bu şarkıyı duyduğumda, Kumburgaz yolculuklarımızı hatırlar, o günlere geri dönerim. 

Ben gece yolculuk yapmayı daha çok severim. Gecenin ışıkları bana çocukluğumu hatırlatır. Camdan dışarı bakar, etrafı izlerim. Her taraf karanlıktır, ama yine de izlerim. Ve gecenin seslerini de dinlerim. Tekerleklerin asfaltta çıkardığı sesler öyle güzel gelir ki. Ve o kadar güzeldir ki caddelerin, sokakların ışıkları, yükseğe asılı elektrik lambalarından yayılan parlak ışıklar, araba farlarının göz kamaştıran ışıkları. Her taraftan ışıklar saçılır. Uzak evlerin pencerelerinden dışarı ışıklar yayılır. Ufak ışıklar, büyük ışıklar, hafif ışıklar ve güçlü ışıklar. Çeşit çeşit lambalar. Her biri farklı, sarı, beyaz lambalar. Ve tabii her evde farklı bir hikâye.

Loş ışıklı köyler ve kasabalardan geçiyoruz. Arabamız asfaltta hızlanıyor. Kayıp gidiyor. Işıklar gözlerimi yoruyor. Yavaş yavaş uykum geliyor. Gözlerim kapanıyor. Uyumak istemiyorum. Yolculuğumuzdan bir şey kaçırmak istemiyorum. Fakat çabalarım nafile, uyku galip geliyor. Bir hayal diyarından başka bir hayaller diyarına geçiş yapıyorum. Ne kadar zaman geçti bilmiyorum. Kuyriğimin bağırmasıyla uyanıyorum, “Baksana, baksana!” diye bağırıyor kuyriğim. Bakıyorum; yuvarlak camlı tek tip evlere çoktan varmış olduğumuzu anlıyorum. O yuvarlak camlara gülüyoruz. Lia’nın evleri deriz onlara. Ha, söylemeyi unuttum, Lia benim kuyriğim. Yıllar önce, o evleri ilk fark eden ve bize gösteren oydu. O zaman bu evler de ona ait. 

Bir patikadan geçiyoruz. O patikadan sonra yan yana dizilmiş evler geliyor. Sırayla kırmızı, mavi ve yeşil kiremitten evler. Onlar kendi evimize epeyce yaklaştığımızı işaret ediyor. Aşırı derecede mutlu oluyoruz. Kuyriğimle hep bir ağızdan söylemeye başlıyoruz “Kumburgaz’a vardık, Kumburgaz’a vardık.”

Evimizin önüne vardığımızda hızlıca arabadan iniyoruz. İçimiz ânında Kumburgaz’ın kokusuyla doluyor. Bir çeşit deniz, yosun ve ot karışımı. Bu kokuyu başka bir yerde almak mümkün değil. Bana öyle geliyor ki, o koku bizim evimizin kendine has kokusudur. Sanki evden dışarı taşmış ve tüm sokağa yayılmış gibi. Tüm etrafı kokluyorum. O kokuyu uzun uzun içime çekmek istiyorum, ne de olsa bizim değil mi?

Ve sonunda eve giriyorum. İlk başta tüm odaları dolaşıyorum. Balkondan dışarıyı seyrediyorum. Hava rüzgârlı ama tatlı bir rüzgâr bu, tüm varlığımı saran bir rüzgâr. Zaten saat çok geç. Yatağıma girip uyumaya çalışıyorum. Dinlenmeliyim, çünkü ertesi gün yapacaklarım var. Sabah ilk iş yazlıktaki arkadaşlarımı çağıracağım. Bir kez daha ne kadar mutlu olduğumu hissediyorum. İşte tekrar Kumburgaz’dayım.

(Parrhesia ekibi tarafından Ermeniceden Türkçeye çevrilmiştir)

(Yazının Ermenice orjinali için: Գումպուրկազի ճամբան )