Ծաղկազարդ էր, հաւատարիմ հին աւանդութեան պիտի այցելէինք թաղին եկեղեցին եւ Յիսուսի Երուսաղէմ մուտքը խորհրդանշող ձիթենեաց ճիւղերով պիտի վերադառնայինք տուն։ Ծաղկազարդի լուրջ խնդիրներէն մէկը նախորդ տարիէ մնացած եւ հետզհետէ չորացած ձիթենեաց ճիւղերէ ձերբազատուիլն է։ Անցեալին այդ ձերբազատման լաւագոյն միջոցն էր, վառարանին մէջ վառելը։ Այսօր այլեւս վառարան չ՚ունինք մեն բնակարաններէն ներս։ Աղբաման նետելն ալ մեղք կը համարուի։ Կարծես լաւագոյն միջոցը պիտի ըլլայ ամբողջ տարուայ մը ընթացքին խունկի փոխարէն կրակին յանձնուած տերեւներու մնացորդացը դարձեալ բնութեան վերադարձնել։ Բայց ո՞ւր եւ ինչպէ՞ս։ Աւանդապաշտ հաւատացեալի համար բաւականին լուրջ խնդիր մըն է այս։
Այդ հոգը վերջապէս կը գտնէ իր լուծումը, բայց անդին կան շատ աւելի լուրջ խնդիրներ, որոնք դժուար լուծելի կը մնան մեր դիմաց։ Այս տարի Ուքրաինոյ մէջ աւելի քան 4 միլիոն ժողովուրդ նոյնիսկ մտքով անգամ չ՚անցնէր թէ ի՞նչ պիտի ընէ նախորդ տարուայ Ծաղկազարդի ճիւղերը։ Ի վիճակի չէ այդ մասին խորհելու, քանի որ տունը ետին թողած եւ գաղթականութեան ցուպը ի ձեռին ինկած է օտար ճանապարհներ։ Այս պահուն անհրաժեշտութիւնը գլխուն վերեւ տանիք մը գտնել է իր ու ընտանիքին համար։
Յետմիջօրէի ծրագիրներուն համար կանուխ կը բաժնուինք եկեղեցիէն։ Կը տեսնենք մեզ նման ուրիշ կանուխ հեռացողներ ալ, որոնց ձեռքերնին ձիթենեաց ճիւղեր ուղղուած են իրենց տուները։ Ժողովուրդի ներկայութիւնը թաղին մէջ գունդ առ գունդ ձիթենեաց ճիւղերով անցնողներու բազմութիւնը հրճուանք կը պատճառէ։ Ահա այս տարի ալ արժանացած ենք հին աւանդոյթը կրկին ապրելու ուրախ առիթին։ Ակամայ կը տարուիմ մտածել թէ Քիեւի, ԼվԽովի կամ Ուքրաինական այլ քաղաքներու բնակիչներ տարի մը առաջ նոյն գոհունակութեամբ վերադարձած էին իրենց տուները եւ մտքով անգամ չէին անցուցած թէ տարի մը վերջ ինչեր կրնան պատահիլ։
Անշուշտ համայն մարդկութիւնը, բայց այդ բոլորի մէջ յատկապէս հայերս պարտաւոր ենք բոլորէն աւելի գերզգայուն ըլլալու պատերազմի կործանիչ հետեւանքներուն դիմաց։ Չէ որ մենք շատ դառն հատուցեցինք այդ արհաւիրքին համար։
Մտած ենք Մեծ Պահքի վերջին շաբաթը կամ ինչպէս կ՚ըսենք սովորաբար Աւագ Շաբաթի օրերուն։ Զատիկ է մեր առջեւ ցնծութիւն՝ տօնական ապրումներ։ Պարտինք գիտնալ թէ անարդար է ուրիշներուն ողբ ու կոծին մէջ տօնական օրեր ըմբոշխնելը։ Չէ որ բոլոր կրօններու մէջ կը խրատուի նոյն պատգամը՝ «Ուրախացնելով ուրախացիր»։
Անշուշտ ընթերցողը իրաւունք ունի հարցնելու «Բայց ինչպէ՞ս»։ Իւրաքանչիւրս պարտաւոր ենք այդ ելքի միջոցը մեր սեփական դատողութեամբ գտնելու։ Պիտի վստահեցնեմ թէ այս մասին մտածող իւրաքանչիւր անհատ պիտի գտնէ իր կարողութեան թելադրած լուծումներն ալ։
Միշտ հաւատացած եմ այդ լուծումներու միասնական հունի մը մէջ հոսելուն պարունակած ներուժին։
Այս հաւատքով ողջունենք Քրիստոսի հրաշափառ յարութեան տօնը, միասնաբար գոչելով՝ «Քրիստոս Յարեաւ ի Մեռելոց։ Մահուամբ զմահ կոխեաց եւ յարութեամբն իւրով մեզ զկեանս պարգեւեաց»։
