“New York Times, Türkiye’den pek hazzetmez. Bunu da sık sık bel altı vuruşlarla gösterir.
Ama bu kez bel altının da altına inmiş ve bacak arasına tekme atıyor. Türkiye düşmanlığıyla meşhur, kimliği ve kökeni müphem Taner Akçam'ın Türkiye'ye düşmanlık dolu bir makalesini yayınlıyor. Bu da çok alışılmadık bir durum değil. Ama sonrası alışılmadık. NYT bu makaleyi hem İngilizce, hem Türkçe olarak yayınlıyor.
Yetmiyor, bu ‘sözde’ makalenin duyurusunu da Twitter üzerinden yapıyor. Hem de Türkçe olarak. Bunun adı gazetecilik değildir. Bunun adı net ve açık ‘hasmane’ bir tutumdur. Hasım olmak bile bunu izah etmez. Bu düpedüz Türkiye düşmanlığıdır.”
Yukarıdaki sözler Habertürk Gazetesi Genel Yayın Yönetmeni Fatih Altaylı’nın. Taner Akçam’ın New York Times gazetesinde yayımlanan makalesine sinirlenmiş. Malum, Türkiye’de anaakım medyada yönetici ya da köşe yazarıysanız böyle şeylere sinirlenme imtiyazınız olur. Ağzınıza geleni söylersiniz. Bu ülkede, aynı bürokratlık gibi, gazetecilik/yöneticilik de –kimileri için– öncelikle bir güç edinme/güç kullanma faaliyetidir zira. Yan gözle de Başbakan’a ya da o dönemin kudretli isimlerine bakarsınız, dediklerimi beğeniyor mu diye. Kavgada meseleye yandan dahil olup fazladan bağırıp çağıranlar yan gözle en güçlüye bakarlar ya hani, beni duyuyor mu diye, o hesap.
Bu, işin iktidar-medya ayağındaki girintili çıkıntılı, karmaşık faslı. Meselenin özüne gelecek olursak: Taner Akçam’ın yazısını okumuş olmalısınız. Özetle, Suriye, Ortadoğu gibi konularda dışarıya ‘insan hakları’ dersi veren AKP Hükümeti’nin 1915 ile hâlâ yüzleşmediğine dikkat çekiyordu Akçam. Basında, kamuoyunda artık sıkça dile getirilen bir eleştiriydi bu. Altaylı, bu eleştiriyi, muhtemelen Ermeni meselesinde öğrendiği ve takındığı resmi pozisyonun gereği olarak kınamak istedi. Bir de, 12 Eylül darbecilerinin bayraktarlığını yaptığı ‘Türkiye’yi dışarıya jurnalleyen aydın’ argümanı etkili olmuş belli ki. Ama bunu yaparkenki tavrı, klasik İslamcı-faşist bir yazarın tavrını andırıyordu. Böyle yapmasının muhtemel siyasi bağlantılarını yukarıda tarif etmeye çalıştım. Ama bunun bir de ‘varoluşsal’ yanları var belli ki. Bunların ilki, bir zamanlar Hürriyet’in öncülüğünü yaptığı ‘Güçsüz olanın gözünün yaşına bakma, çullan çullanabildiğin kadar’ tavrıdır. Basının yeni Hürriyet’i olma çabaları gözlerden kaçmayan Habertürk, baştacı yapmak için bula bula bu prensibi bulduğundan, belli ki böyle çiğlikleri bundan sonra da göreceğiz. Bu memlekette kimse iyiyi örnek almaz; kötü olan örnek alınır.
İkinci varoluşsal durum da devletin ve çoğunluğun sadece medyaya değil tüm topluma öğrettiği genel bir prensip: “Karşında Ermeni, Rum, Kürt varsa gözünün yaşına bakma, vur vurabildiğin kadar. Onların hakkını gözeten biri de varsa, yapacağın bellidir; ‘Ermeni bu’ dersin, olur biter.” Bu prensip bu memlekette her zaman işler, yapanın yanına kâr kalır. Bilirler çünkü, açıkça nefret suçu işlemelerine rağmen başlarına bir şey gelmeyecektir. Üstelik hedef tahtasına koydukları kişinin ne olduğunu, ne olmadığını biliyorlardır. Yani gerçekte inanmıyorlardır aslında kökeninin ima ettikleri gibi olacağına. Göz göre göre oynanan bir oyundur bu. Çünkü böyle diyerek bir mesaj verirler; “Seni hedef tahtasına koyuyoruz” demektir, birine Ermeni demek (Bu örnekte ‘müphem’ bu manaya geliyor). Altaylı bunu bilmiyor olamaz. Bu memlekette bu yüzden çok kişinin canının yandığını, devletin bu suçlar işlenirken kafasını başka tarafa çevirdiğini bilmiyor olamaz. Yaptığının, birini açıkça hedef göstermek olduğunu bilmiyor olamaz. Bu ülkede ‘Ermeni’lere yakın durmanın linç edilme gerekçesi olduğunu bilmiyor olamaz. “Bizde ırkçılık yoktur” denen ülkenin en bariz ırkçılığı gönül rahatlığıyla benimsediğini bilmiyor olamaz. İyi ama niye yapar bunu, niye Taner Akçam’a “kökeni müphem” der? Velev ki öyle olsun. Bilmiyorum, bunun cevabını muhtemelen kendisi verecektir.
Akit gazetesine yakınlığıyla bilinen habervaktim.com, Ermeni ve Kürt meselelerinde resmi tezin dışına çıkan tavrı nedeniyle Ali Bayramoğlu’nu hedef tahtasına koyup ‘gizli Ermeni’ olmakla suçladığında, aydınlar ve demokratlar ayağa kalkmış, Bayramoğlu’nu –haklı olarak– savunmuşlardı. Çünkü yukarıda tarif ettiğim mekanizmanın işlemeye başladığını düşünmüşlerdi. Altaylı’nın Akçam için yaptığı, habervaktim.com’un yaptığından farklı değil, özünde. Muhtemelen, Habertürk gazetesinin okur kitlesinin Akit kitlesi gibi ‘eylemci’ olmadığı düşünülerek bu kadar ses çıkarılmadı Altaylı’ya. Fakat karşı karşıya olduğumuz, aynı faşizan / milliyetçi / tehdit edici / linçe çağrıcı duruştur. Türk operasyonel sağı böyle böyle konunun 1915’e gelmesini engellemeye çalışmıştır yıllar boyunca. Yani yazıyı yazan, aslında tanıdıktır, aynı kişidir. Zaten biz de Akçam’ın yazısında konu ettiği 1915 meselesine ve bu meseleyle ilgili bakış açısına gelemedik bile, düşünün. O çapta bir ırkçılıkla karşı karşıyayız yani. Önce ‘kökeni müphem’ olmayı suç olmaktan çıkarmamız lazım daha. Çok işimiz var. Ha, unutmadan, evet tabii, Türkiye’de ırkçılık yoktur.
