Başkentte bir futbol cinayeti

Kenan Başaran

100. yılında şampiyonluk hedefiyle ‘el konulan’ Ankaragücü, 102. yılında yok olmayla yüzyüze geldi. Kuruluşunda sosyalist işçilerin de harcı bulunan bu kulüp, maalesef 12 Eylül cuntasının üzerine düşürdüğü gölgeden ötürü ‘farkında’ olan bir çok futbolseverin antipatisini kazanmıştır. 80’lerden itibaren birileri tarafından hep ‘kullanılan’ bir kulübe dönüştürülen Ankaragücü, uzun yıllar Cemal Aydın yönetiminde Süper Lig’de varlığını korudu.

En müşkül durumda bile kimse Ankaragücü’nün küme düşeceğine ihtimal vermezdi öyle ki “Enflasyon düşer Ankaragücü düşmez” şeklinde bir futbol deyimi dahi türetilmişti. Elbette bu ifadenin içinde biraz da ‘derin bir kol’ göndermesi vardı. Bu ‘kol’ Ankara’nın değil, Cemal Aydın’ın ‘gücü’nden(!) kaynaklanıyordu.

Ankaragücü üzerinde emeller besleyen Büyükşehir Belediye Başkanı Melih Gökçek, kulübün yönetimini Aydın’dan kopartamayınca Ankaraspor üzerinden yürüdü. Büyük kaynaklarla bu kulübü Ankara’da ‘başat’ bir konuma getirdi.

Ancak onun asıl gayesi Ankaragücü idi ve bunun için de kulübün 100. kuruluş yılı iyi bir ortam sunuyordu. '100. yılda şampiyonluk' şiarıyla ve her nasıl olduysa Aydın’ı da ikna ederek, oğlunu Ankaragücü’nün başına geçirdi. Fakat TFF, bu durumda Ankaraspor ile Ankaragücü’nün ‘kardeş’e dönüştüklerini savunup, Ankaraspor’u ligden attı. Spor hukukçuları ise, 'Oluşan yeni yönetim nedeniyle eğer düşürülmesi gereken bir kulüp varsa bu Ankaragücü olmalı' fikrinde birleşmişti ama fatura daha genç olana kesilmişti.           

Nihayetinde Ankaragücü’nün bir alt lige düşmesi de çok gecikmeyecek ve ‘organik’ bir şekilde geçen sezon gerçekleşecekti. Böylece ‘bir taşla iki kuş vurma’ hesabı güdenler, ‘iki kuş’u da öldürdü. Cemal Aydın ile Melih Gökçek, eserleriyle ne kadar övünseler azdır. Başkentin göbeğinde bir kulübü batırdılar, cinayeti kör bir kayıkçı gördü!..