Aydın’ı kaybettik, Aydın Engin’i.
Yalnız görünürde değil, derinde komünist bir yoldaşı.
Bu kadar değil; bin dert bin tasa içinde gülümsemeyi,
tırmıklamayı bilen, başaran bir Ödemiş efesini.
O bize ‘60’lardan beri bir yol gösteren oldu.
Omuzundan keder, yüzünden hüzün, gözlerinden neşe
eksik olmadı. Onu yalnız sevgilimiz Oya ve oğlu Ekim değil,
hepimiz kaybettik, epey epey eksildik. Ne desem, ne desek az.
Artık dünya ve biz biraz daha kıraç ve çorağız. Güle güle Aydın.
Nazım’dan:
MATEM MARŞI………..
Çan
çalmıyoruz.
Çan
çalmıyoruz.
Yok
sala
veren!
Giden
o
biten
bir
şarkı değildir…
O
büyük
bir
ışık
gibi döğüştü.
Kasketli
bir güneş
halinde düştü.
Çan
çalmıyoruz.
Çan
çalmıyoruz.
Yok
sala
veren!
Bu
giden
bir
biten
şarkı değildir……
