Դեկտեմբեր 31.
Ժամը 17.40 է։ Նայում եմ Արարատին, որովհետեւ այս ժամին արեւը սկսում է մայր մտնել եւ ներկել լեռը վարդագոյնով...Տաք Դեկտեմբեր է, ինչպէ՞ս ենք յաղթահարելու Նոր Տարուայ որկրամոլեռանդ կերակուրները։ Մեզ պաղ եղանակ է պէտք, մենք Քալիֆորնիայում չենք, ոչ էլ՝ Արժանթինում, առանց ձիւնի մենք չենք գոյատեւի... Սովորաբար Նոր Տարուայ շեմին սիրտը սիրահարուածութեան է պատրաստ. եթէ չկայ նման ցանկութիւն, ուրեմն վերջն է եկել։ Աւելի լաւ է դիտել արեւի վերջին ողջոյնը մայր մտնելուց առաջ, որն իր անհետանալուն պէս թողնում է մեզ բաւարարութեան հիացմունքի մէջ՝ բնութեան տեսած այս պատկերի առիթով։ Շուտով կը բարձրացնենք մեր շամպայնով լի բաժակները եւ կը շնորհաւորենք Նոր Տարին։ Միակ իմ մաղթանքն է, որպէսզի խուսափենք ծեծուած նախադասութիւններից, որովհետեւ Նոր, նոյնիսկ Նորագոյն Տարի է եւ հարկաւոր է նորովի խմբագրել մեր մտքերը։ Սա է իմ մեծագոյն ցանկութիւնը Ամանորին։
Ժամը 12-ն է։ Երբեք, երբեք այսքան ուրախ չէր եղել, ինչպէս այս անգամ։ Հրավառութիւնը վերածուել էր համատարած ցնծութեան։ Այն ամենուրէք էր։ Հրճւում էին երկինքը, շէնքերը, շէնքի տանիքները։ Հրճւում էր գիշերը։ Սրտերը։ Քիչ անց մեր տուն կու գայ Ձմեռ Պապին։ Կրկին հրավառւում է եւ ցրիւ է գալիս գոյնզգոյն ուրախութիւնը։
1 Յունուար.
Գիշերուայ 1-ն է։ Սպասում ենք Ձմեռ Պապին։ Հայաստանում շատ ընտանիքներ Ձմեռ Պապին են հրաւիրում տուն, եթէ ունեն տանը փոքրիկներ։ Մեր թոռնուհին 1 տարեկան 8 ամսեկան է։ Շատ է սիրում գրքեր թերթել եւ նկարել. մատիտին ասում է նկարիչ, որովհետեւ եթէ գրիչով գրում են, ուրեմն նկարիչով նկարում են...Ինչեւէ, ի հարկէ, նա գիտեր Ձմեռ Պապի մասին, բայց երբ այդ հեքիաթային պերսոնաժը, որին նա տեսել էր գրքերում եւ թատերական բեմում, եկաւ մեր տուն, ինչ-որ մի կարեւոր բան խախտուեց երեւի, եւ մեր թոռնուհին լացեց ու լացում էր այնքան, մինչեւ Ձմեռ Պապը չհեռացաւ։ Հէնց որ նա հեռացաւ, մեր թոռնուհին ուրախ դիմեց մեզ եւ ասաց.
- Ձմեռ Պապը նեղացաւ, լացեց ու գնաց...
Եւ յետոյ վերցրեց հեռախօսը ու հարցրեց.
-Ո՞ նց ես, Ձմեռ Պապ։
Ահա այսպէս։ Յետոյ ես հետաքրքրուեցի միւսներից, ովքեր Ձմեռ Պապ էին հրաւիրել, եւ նրանից շատերը խոստովանեցին, որ իրենց զաւակներն ու թոռները նոյնպէս վախով ընդունեցին Ձմեռ Պապի յայտնութիւնը իրենց տանը։ Այս ամէնը պատմում եմ, որպէսզի ուշադրութիւն դարձնենք մի երեւոյթի վրայ, որը կոչւում է հեռաւորութիւն։ Ես այն կարծիքին եմ, որ երախաներին փոքրուց, 1,5 տարիքից պէտք է թատրոն տանել, եւ ոչ միայն մանկական, այլ նաեւ մեծերի թատրոն։ Նրանք բեմի վրայ պիտի տեսնեն ամփոփ կեանքը, պիտի տեսնեն եւ յարաբերուեն թատերական լեզուով մշակուած աշխարհի հետ, որտեղ այլ կերպ է դիտւում այն, ինչ կատարւում է առօրեայում, եւ մի՛ մտածէք, որ երախան չի հասկանայ՝ նրանց տեսածը մեր հասկանալիք բանը չէ… Սակայն թատրոնը պիտի մնայ թատրոն, իսկ կեանքը՝ կեանք։ Նրանց միջեւ կայ սրբազան տարածութիւն, ինչպէս կայ տարածութիւն նաեւ յարաբերութիւնների մէջ՝ սիրոյ, ընկերութեան, մտերմութեան… Շատ մի՛ մօտեցէք։ Ինչպէս ասում են, թողէ՛ք տարածութիւն Սուրբ Հոգու համար։
