Զահրատ եւս անմահացաւ

Ի. դա­րու մե­ծագոյն բա­նաս­տեղծնե­րէն Զահ­րատ մա­հուան 10-ամեակին առ­թիւ ոգե­կոչուեցաւ Շիշ­լիի «Քենթ» մշա­կոյ­թի կեդ­րո­նին մէջ։ 3 Դեկ­տեմբեր Կի­րակի օր, կա­յացող գրա­կան հա­ւաքոյ­թի կազ­մա­կեր­պիչն էր Թուրքիոյ Հայ Կա­թողի­կէ Ար­քե­պիս­կո­պոսա­րանը։

Երե­կոյեան պա­տուոյ հիւրն էր բա­նաս­տեղծի կո­ղակի­ցը տի­կին Անա­յիս Եալ­տըզճեան։ Գրա­սէր­նե­րու հոծ բազ­մութեան իրենց ներ­կա­յու­թիւնը բե­րին Թուրքիոյ հայ կա­թողի­կէ հա­սարա­կու­թեան վի­ճակա­ւոր Ար­հիապա­տիւ Տ. Լե­ւոն Արք. Զէ­քիեան, Տ. Արամ Արք. Աթէ­շեան, Տ. Սա­հակ Եպսկ. Մա­շալեան եւ այլ բազ­մա­թիւ հո­գեւո­րական­ներ։ Ներ­կայ էին նաեւ Սա­րըեէրի քա­ղաքա­պետ Շիւքրիւ Կենճ, Պէ­շիք­թա­շի քա­ղաքա­պետա­րանէն Նուրհան Փա­լաքօղ­լու եւ բազ­մա­թիւ գրա­սէր­ներ։

Գա­րօլին Մա­միկո­նեանի հան­դի­սավա­րու­թեամբ կա­յացող երե­կոյեան Զահ­րա­տի կեան­քին, գոր­ծե­րուն եւ բազ­մա­բեղուն աշ­խա­տու­թեան մա­սին զե­կու­ցե­ցին՝ Յով­հաննէս Շաշ­քալ, Եալ­չըն Ար­մա­ղան, Հեր­մի­նէ Նա­ւասար­դեան։ Սե­ւան Տէ­յիր­մենճեանի ելոյ­թը անոր բա­ցակա­յու­թեան պատ­ճա­ռաւ ըն­թերցուեցաւ Թա­մար Ման­կա­սարի կող­մէ։ Զահ­րա­տի ար­տա­սանուած բո­լոր թրքե­րէն բա­նաս­տեղծու­թիւննե­րը թարգմա­նուած էին Յով­հաննէս Շաշ­քա­լի կող­մէ որոնք աս­մունքեց Պօ­ղոս Չալ­կը­ճըօղ­լուն։ Թա­մար Ման­կա­սարի կող­մէ Զահ­րա­տի կեան­քէն նմոյշներ ներ­կա­յացուեցան պաս­տա­ռի վրայ ։

Զահ­րա­տի բա­նաս­տեղծու­թիւննե­րէն «Իմ աչ­քե­րը», «Ոսպ ստկող կի­նը», «Բա­ռերը կը սպա­սեն», «Հէք Խա­րալամ­պոս»ը ար­տա­սանեց աս­մունքող՝ Սիլ­վա Կո­միկեան։

Երե­կոյեան երաժշտա­կան բա­ժինը սկսաւ Գա­րին Չու­պուքճեան Պոզ­քուրթի մե­ներ­գութեամբ, որուն նուագակ­ցե­ցաւ Ան­նա Գէոր­գեան Ու­ղուրլեան։ Երաժշտա­կան բաժ­նի երկրորդ մա­սին հան­դէս եկաւ Լու­սա­ւորիչ Երգչա­խումբը Յա­կոբ Մա­միկո­նեանի ղե­կավա­րու­թեամբ եւ Ճու­լիա Դա­ւիթի դաշ­նա­կի ըն­կե­րակ­ցութեամբ։ Երգչա­խումբը կա­տարեց հինգ եր­գեր։

Ապա Պօ­ղոս Չալ­կը­օղլու Զահ­րա­տին գրի առած վեր­ջին բա­նաս­տեղծու­թիւնը ար­տա­սանեց որ ձօ­նուած էր Հրանդ Տին­քի մա­հուան։

Աղաւ­նի­ները հա­մոզե­ցին, ըսին որ իրենց վրայ

չեն կրա­կեր ։ Հրանդ հա­ւատաց։ Թէ­պէտ երկչոտ

հա­ւատաց թէ աղաւ­նի մըն է։

Բայց կրա­կեցին։

Նա­խատե­սած էր, մէկ քա­նի տա­րի առաջ ըսած էր ին­ծի.

«Իմ մա­հը պի­տի ըլ­լայ ոտ­քի վրայ՝ կանգնած, ոչ թէ պառ­կած

ան­կո­ղինի մէջ»։

Թող պառ­կի լոյ­սե­րու մէջ։

Եթէ մե­զի հարցնէք, ան միշտ յաղ­թա­կան պի­տի կանգնի՝

անա­ղարտ ար­ձա­նի մը պէս։

Յայ­տա­գիրը աւար­տե­ցաւ Տ. Լե­ւոն Արք. Զէ­քիեանի հուսկ բան­քով։