Զատկուան պատգամ

ՍԵՒԱՆ ՏԷՅԻՐՄԵՆՃԵԱՆ

[email protected]

Մեր թաղին սրճարանը կը նստէի, երբ յանկարծ արագութեամբ ներս մտաւ, ձեռքերն ու ոտ­քե­րը ան­ճա­րակօ­րէն վեր-վար շար­ժե­լով։ «Ա՛լ կ՚օգ­տէ», պո­ռաց, «ես ալ պատ­րիար­քի թեկ­նա­ծու պի­տի ըլ­լամ»։

Թուղթ ու քար խա­ղացող­նե­րը մէ­կէն դար­ձան դէ­պի դուռ ու տե­սան, որ թա­ղին ան­ձայն մար­դուկն էր։ Զին­քը կա­րելի չէր խենթ կո­չել, փա­խուկ ալ չէր, թե­րեւս տա­րօրի­նակ կո­չուէր՝ ատեն- ատեն ու­նե­ցած յան­կարծա­կի պոռթկումնե­րուն պատ­ճա­ռով։

-Եկո՛ւր, նստէ՛, Սեդ­րա՛կ։ Գէո՛րգ, սուրճ մը մե­զի։

-Զատ­կուան խայ­տա­ռակու­թիւնը տե­սա՞ք։ Ելեր զատ­կուան պատ­գամ գրեր է Աթէ­շեանը։ Ո՞վ է, ի՞նչ է։ Ի՞նչ իրա­ւունքով։

-Վար­ժուեցանք ալ… Անի­կա միայն զեվ­զե­կու­թիւն կրնայ գրել։ Դո՞ւն ին­չու պատ­րիարք ըլ­լալ կ՚ու­զես։

-Ասանկ մար­դիկ ելեր եպիս­կո­պոս եղեր են նէ, ես ին­չո՞ւ չըլ­լամ։ Ի՞նչ պա­կաս ու­նիմ։

-Իրա­ւունք ու­նիս…,- հե­ռուէն ձայ­նակցե­ցաւ Սի­մոնը։  Գի­տես որ Աթէ­շեանը վա­ւերա­ցեալ, աղէկ տե­սակէն քո­միսիոն­ճու մըն է…

-Նաեւ ան­թի­քաճը։ Մի՛ մոռ­նար, հա­ճիս։

-Դուն պի­տի կրնա­յի՞ր եր­կու եպիս­կո­պոսի առ­ջեւ Մայր եկե­ղեցիի դուռ գո­ցել։ Հա­սարակ չուանով մը։

-Սեդ­րա՛կ, Աթէ­շեանին զատ­կուան պատ­գա­մը կար­դա­ցի՞ր։

-Այո, կար­դա­ցի։ Ի՞նչ իրա­ւունքով պատ­գամ կը գրէ։ Ի՞նչ պաշ­տօն ու­նի որ…

-Շատ լաւ, ատի­կա ձգէ հի­մա, կա­թողի­կոսին պատ­գամն ալ կար­դա­ցի՞ր։

-Չէ, ին­չո՞ւ։

-Բուն ատի­կա պէտք է կար­դա­յիր։

-Պատ­մէ, տես­նենք… Ի՞նչ ըսեր է կա­թողի­կոսը։

-Գի­տես, պատ­գա­մի աւար­տին կա­թողի­կոսը կ՚ող­ջունէ միւս նուիրա­պետա­կան աթոռ­նե­րուն գա­հակալ­նե­րը։ Հոն Արա­մին անու­նը չկայ, տե­ղապահ Գա­րեգին Պեք­ճեանը կայ։

-Եաշա՜ պէ, վե­հափառ… Արա­մը ու­զա­ծին չափ պատ­գամ թող գրէ, բա­նի տեղ դնող չկայ…

-Իրա­կանու­թեան մէջ բա­նի տեղ դնո­ղը միայն մեր ազ­գօ­գուտ մա­մուլն է, որ իր սուղ սիւ­նակնե­րը լայն կը բա­նայ Արա­մին առ­ջեւ։

-Տա­րօրի­նակ չէ՞ առիթ-անա­ռիթ կա­թողի­կոս գո­վեր­գող, մայր-աթոռ փա­ռաբա­նող ազ­գօ­գուտնե­րը խնդի­րը երբ Արա­մին շուրջ դառ­նայ ո՛չ կա­թողի­կոս կը ճանչնան, ո՛չ մայր-աթոռ։

-Պու նէ Արամ­մըշ պէ…

-Ի՞նչ հա­շիւ­ներ կը դառ­նան ար­դեօք։ Մարդ չի գի­տեր, մարդ չի հասկնար։

-Հի­մա Ապ­րիլ 16-ն ալ ան­ցաւ, նա­յինք կար­գը ե՞րբ մե­զի պի­տի գայ։

-Ան­ցա՞ւ կ՚ըսես։ Բո­ղոք­նե­րը կը շա­րու­նա­կուին։ Կը տես­նէք, կը կար­դաք հար­կաւ։

-Եղ­բայր, ընտրու­թիւննե­րուն միայն կը վստա­հէինք, հի­մա անոնք ալ կաս­կա­ծի տակ են։

-Ընտրու­թիւն չճանչնա­լու, ընտրու­թիւն կեղ­ծե­լու սո­վորու­թիւնը նոր չէ որ… Յու­նի­սի 7-ին նոյ­նը չե­ղա՞ւ։

-Հե­ռու մ՚ե՛րթար, մեր տե­ղապա­հի ընտրու­թիւնն ալ նոյ­նը չե­ղա՞ւ։ Օրի­նական ընտրու­թիւնը ճանչցող կա՞յ հա­մայնքին մէջ։

-Նոյ­նիսկ անե­րես-անա­մօթ­ներ կան, որոնք «հրա­ժարէ՛» ըսին տե­ղապա­հին, «հի­մա գնա, վեր­ջը լուր կ՚ընենք, կու գաս» ըսին։

-Հա­ճիս, Ենի­գիւ­ղի եկե­ղեցին մի՛ մոռ­նար, կար­ծեմ միակն էր որ տե­ղապա­հին տէր եղաւ։

-Սուրճ մըն ալ բեր, Գէո՛րգ։

-Բայց ես լաւ կող­մէն կը նա­յիմ այս բո­լորին,- ըսաւ մինչ այդ ան­ձայն մնա­ցած նախ­կին դեր­ձակ Մե­լինէն։

-Լա­ւը ո՞րն է,- ըսին ան­մի­ջապէս։

-Լա­ւը ան է որ մար­դիկ նման նեղ պայ­մաննե­րու տակ ինքզինքնին կը բա­ցայայ­տեն։ Հի­մա աւե­լի լաւ չե՞նք հասկնար թէ քո­միսիոն­ճու եւ ան­թի­քաճը Աթէ­շեանին իրա­կան երե­սը ի՚նչ է, հայ վար­ժա­րանէն հա­յերէ­նի ու­սուցիչ վռնտել տուողները  ո՛վ են, ազ­գօ­գուտ մա­մուլ ինչ ըսել է։

-Լաւ կող­մը այսքան չէ, ըստ իս, Մե­լինէ,- ըսաւ սե­ղանին միւս ծայ­րը նստած Ար­շա­կը, որ նախ­կին ու­սուցիչ էր։- Նաեւ լաւ է որ մար­դիկ, երի­տասարդնե­րը, տէր կ՚ըլ­լան իրենց իրա­ւունքնե­րուն, կը պայ­քա­րին, նպա­տակի մը շուրջ կը հա­մախմբուին։ Հա­սարա­կու­թիւնը ար­թուն կը մնայ, մի խօս­քով։

-Սեդ­րա՛կ, պատ­րիարք պիտի ըլլա՞ս, ծօ։

-Հա՛, պիտի ըլլամ, պիտի ըլլամ որ աս մամուկներէն մաքրեմ մէջտեղները…