Yerevan’da Surp Asdvadzadzin günü…
İnanç evrenseldir. Nereye giderseniz gidin; bir tapınağa, kiliseye, sinagoga ya da camiye... Merhamet, bereket ya da kurtuluş için dua edenler, aynı yoğunluk ve inançla Tanrılarına yakarırlar.
Bu yalnızca gerçek inananlar için geçerlidir. Hepsinde ortak bir benzerlik vardır: Duruşları, yüzleri, elleri ve gözleri göğe çevrilidir. O anda ırk, ten rengi, inanç biçimi ve milliyet farklılıkları ortadan kalkar. Gerçekten inanan insanlar, dünyanın her yerinde aynı şekilde dua eder ve benzer görünürler. Geçtiğimiz Pazar günü, Yerevan’ın bir banliyösü olan Nor Nork’ta kutlanan Surp Asdvadzadzin (Aziz Meryem Günü) sırasında buna tanık oldum. Yıllar önce Toronto’da ibadet eden Hinduları, Tibetlileri, Sihleri, İtalyanları ve Ermenileri fotoğrafladığımda da sanki aynı ibadet eden insanları görmüştüm.
Gerçekten kalabalıktı. Girişte ve çıkışta uzun kuyruklar vardı. Kilisenin içinde fotoğraf makinemle düzgün bir kare yakalamak neredeyse imkân sızdı, ama itiş kakış da yoktu. Çoğu yaşlı kadınlardan oluşan kalabalık, törenin koro eşliğinde yapıldığı sunağın önündeki bariyere sıkıştığı için asla öne geçemedim. Ve çiçekler! Kilisede zaten birçok çiçek varken, insanlar sürekli yeni buketler getiriyor ve rahipler bunları sunağın yanına yerleştiriyordu; ortaya çok renkli bir görüntü çıkıyordu. Zaman zaman bir din adamı, kalabalığın arasından sıyrılıp kilisenin ortasına geliyor, tavandaki yüksek bir açıklıktan görünen kilise çanlarını çalmak için iki uzun ipi tutuyordu.
Surp Asdvadzadzin günü töreni, üzüm kutsama ritüeli ve kurbanlar dışında, İstanbul’daki benzer etkinliklerden aşağı yukarı farksızdı. Örneğin Vakıfköy’de gördüğüm gibi ayin sonrasında açık havada özel bir üzüm kutsama töreni yoktu. Nor Nork’ta insanlar sokaklardan kendi üzüm torbalarını satın alıyor ve belirlenmiş masalara bırakıyordu. Yeteri kadar torba olduğunda, rahip herkes için üzümleri törensel olarak kutsuyordu. Her beş dakikada bir, ibadet edenler ayrılıyor, yeni torbalar masanın etrafında toplanıyordu.
Kurban ritüellerine gelince… On yıl önce tanık olduğum Beylikdüzü’ndeki kurban pazarını andırıyordu. İnsanların Tanrılarını memnun etmenin daha az acımasız bir yolunu bulmasının kaç yıl süreceğini merak ettiren kanlı bir sahneydi. İşlem neredeyse mekanik bir şekilde yapılıyordu; bu sefer koyun veya inek yerine horozlar kullanılıyordu. Kiliseye giderken bir tezgahtan horoz satın alıyor, kurban alanına gidiyor ve görevlilerden biri ücret karşılığında horozun başını kesip yıkıyor, ardından yola devam ediyordunuz.
Peki Tanrı kurbanlarını bir gülümsemeyle kutsuyor muydu? Bunu gerçekten merak ediyorum…
