Ոչ միայն լռութիւն, այլ մերժում
ՀՄԱՅԱԿ (ՀԱՄՕ) ՍԱՐԵԱՆ
Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինեանի Պոլիս կատարած պաշտօնական այցելութեան արձագանգները տակաւին կը շարունակուին քննարկուիլ՝ հայ համայնքի որոշ շրջանակներու կողմէ։ Քննարկման առանցքը դարձած է Պատրիարքարանի ցուցաբերած մօտեցումը Փաշինեանի նկատմամբ՝ իբրեւ տանտէր։
Պատրիարքարանը հրապարակեց յայտարարութիւն մը, ուր լռութեան պատճառաբանութիւնն էր վարչապետի՝ Կաթողիկոսական Աթոռի հանդէպ քննադատական կեցուածքը։ Կը կարդանք, թէ լռութիւնը արդիւնք մըն էր բարոյական անհամաձայնութեան։
Բայց կ՚ուզեմ հարց տալ. արդեօք հարկաւո՞ր էր նման ընդհանուր դիրքորոշման մէջ ներառնել ամբողջ Պոլսահայ հոգեւոր կառոյցը։ Անհամաձայնութիւնը կարելի էր արտայայտել՝ առանց դռները փակելու եւ առանց լռութեան դիմելու։ Այդ անհամաձայնութիւնը կրնար փոխանցուիլ դիւանագիտական, պատշաճ եւ արժանապատիւ մակարդակով։
Հիւրասիրութիւնը անպայման համաձայնութիւն չի նշանակեր։ Մենք բոլորս՝ հոգեւորականներու կողմէ բազմիցս լսած ենք սիրոյ, համբերութեան եւ ներումի մասին քարոզներ։ Ճիշդ կամ սխալ, սիրես կամ չսիրես՝ հայկական աւանդութեան մէջ հիւրասիրութիւնը քաղաքականութիւն չէ, այլ բարոյական դիրքորոշում մըն է։
Պատրիարքարանի յայտարարութեան մէջ մատնանշուած պատճառաբանութիւնը՝ անբաւարար է, այլ նաեւ արդարացում չէ բացակայութեան մը, որ կրնար վերածուիլ կապ ստեղծելու, փոխըմբռնման եւ կամուրջ կառուցելու առիթի մը։
Երկրորդ կարեւոր կէտը՝ այստեղ ապրող բազմաթիւ հայաստանցիներն են։ Անոնք, որոնք զգացական եւ յատուկ կապ մը ունին հայրենիքի ղեկավարութեան հետ, որոնք հոս կ՚ապրին եւ առօրեայ խնդիրներու լուծում կը փնտռեն։ Անոնց համար այդ այցելութիւնը կարեւոր էր։ Սակայն պատրիարքարանի փակ դռները շատերուն մօտ առաջացուցին հիասթափութիւն եւ բարկութիւն։
Դարձեալ պիտի կրկնեմ. հիւրասիրութիւնը համաձայնութիւն չէ, բայց բացակայութիւնը պիտի թողէ իր վէրքը եւ իր յիշատակը։
