Սեպուհ Սրբազանի Բ. տարելիցի առթիւ
«Երանի՜ անոնց, որ իրաւունքը կը պահեն
Ու ամէն ժամանակ արդարութիւն կ՚ընեն»։
(Սաղմոս 106։3)
ԱՐԻՍ ՊՈՏՈՏՈՂԱՆ
Ընտրութիւններով լեցուն անցած շաբաթներու ընթացքին կ՚ապրինք հակասութիւններով լեցուն օրեր։ Փառք Աստուծոյ։
Այն օրէն, երբ յայտնի դարձաւ որ եկեղեցիներու թաղային խորհուրդներուն համար ընտրութիւններ տեղի պիտի ունենան, որոնք տասներկու տարիներէ ի վեր չէին իրականացած։ Այդ պահէն սկսեալ «Երիտասարդութիւնը պէտք է գայ» արտայայտութիւնը փոխարինեց «անփորձ են, չեն կրնար» եւ «Մենք շատ յոգնած ենք» արտայայտութեան տեղն ալ սկսաւ լսուիլ «Մէկ շրջան եւս միասին աշխատինք եւ պաշտօնը փոխանցենք նոր ընկերներուն» արտայայտութիւնը։
Մարդիկ՝ որ կը դժուարանային կառավարել իրենց սեփական չորս աշխատողով խանութը, մեծ ընկերութիւններու մէջ ղեկավարի դիրք ունեցողները անկարող, անփորձ համարեցին տարիքի կամ սեռի պատճառաւ։
Որոշ թաղային խորհուրդներու ատենապետները իրենց աթոռէն չհեռանալու համար տեսակ տեսակ խաղեր բեմադրեցին ու դեռ կը շարունակեն նորերը հնարելու։ Այնպիսի խաղեր որ սատանան անգամ ի յարգանս ոտքի կ՚ելլէ։
Գործող կանոնակարգի պահանջած տարածքային ընտրաշրջանը մերժելով, թաղեցիներէ բաղկացած ընտրացանկով ընտրութիւն անցկացնելու փորձողներ…
Մինչեւ օրս պատմութեան մէջ եզակի օրինակ մը ըլլալով ընտրութեան օրը երկուշաբթի նշանակողներ…
Կալուածներով հանրածանօթ մէկ այլ հաստատութիւն, որ արդէն բնական պայմաններու մէջ կարելի չէր երկու հոգիով կառավարուի։ Յամառեցան իշխանութիւն պահելու։ Յայտարարեց որ ընտրողներու թերի ցուցակով մը եւ միայն իր եկեղեցւոյ շրջափակին մէջ պիտի կատարէ ընտրութիւնը։
Այդ եկեղեցւոյ համար թեկնածուներու բազմաթիւ ցանկեր կը թռչին օդին մէջ, որոնցմէ ոչ մէկը իսկ կը թառի Ղալաթիա։ Ազգին ծառայելու համար կալուածներով հարուստ եկեղեցիներու վարչութեանց թեկնածութիւն առաջադրելու մարմաջը այս փափաքն ու սէրը անհաւատալի է։
Այս բոլորին վրայ վրայ ազդելու կարողութիւնը պիտի ունենար պատրիարք մը միայն։ Կը տեսնենք որ ան այս ուղղութեամբ մերթ ընդ մերթ դիմումներ կը կատարէ պատկան իշխանութիւններուն։ Իսկ միւս կողմէ կը փորձէ նաեւ բոլոր ցանկերէ ներս իրեն մօտ անուններու ներգրաւումը ապահովել։
Իրմէ լսած էինք առակը՝ «Հայերը եթէ արդարութեան հետեւէին, իրենց տեղը պատմութեան աղբանոցը կ՚ըլլար»։ Ինք այս հաստատումին հետեւելով յօժարած էր անարդար ընտրութիւնով մը պատրիարքական աթոռ բազմելու։
Պատմութեան մէջ Պոլսոյ աթոռը «Փշոտ աթոռ» անուանած կրօնականներ ունինք։ Սրբազան մը, ո՛չ թէ խօսքով, այլ իր մարմնի բոլոր անդամներով իր ժողովուրդին կողքին էր եւ մխիթարութիւն կը քարոզէր։ Այդ Սրբազանը, մեր «Ասպետ»ը , ինչպէս «արօրին սուր խոփը կը ճեղքէ հողը եւ ակօսներ կը բանայ, այնպէս ճեղքեց, խառանեց մեր սիրտը, եւ յաւերժութեան քալեց։
Այդ օրէն սկսեալ պատրիարքական աթոռը անարդարութեան խորհրդանիշն է։
Աստուած հոգիդ լուսաւորէ սիրելի Սեպուհ Սրբազան։
