Սողոմոն իմաստունը եւ կռապաշտ կինը

ՕՔՍԱՆԱ ԿԱՐԱՊԵՏԵԱՆ

Սո­ղոմոն իմաս­տունը մեծ քա­րոզիչ էր։ Օրէն մէ­կը ան կ՚եր­թայ Եգիպ­տոս՝ փա­րաւո­նի աղջկան առ­նե­լու։ Փա­րաւոնն ալ նրան կ՚ըսէ թէ՝ «դու ո՞վ ես, ին­չա­ցո՞ւ ես, որ ես քեզ աղ­ջիկ տամ»։ Փա­րաւո­նը պայ­ման կը դնէ, որ եթէ Սո­ղոմո­նը կռուի իր հետ եւ յաղ­թի, աղ­ջի­կը կու տայ։ Սո­ղոմո­նը կը հա­մաձայ­նէ։

Սո­ղոմո­նը կու գայ գետ­նի տակ ապ­րողնե­րու՝ մկնե­րի, մրջիւննե­րի, որ­դե­րի թա­գաւո­րի մօտ։ Նրան կ՚ըսէ թէ՝ եօթ օրուայ ըն­թացքին թա­գաւո­րի ամ­բա­րէն ալիւր, ցո­րեն ու մնա­ցեալ պա­շար­նե­րը տա­նեն գետ­նի տակ։ Երբ փա­րաւոնն ու զօր­քը կը հա­ւաքուեն մի բան ու­տե­լու, կը տես­նեն, թէ ամ­բա­րը դա­տարկ է։

Վեր­ջը փա­րաւո­նի զօր­քը կը հա­ւաքուէ կու գնայ հարթ դաշ­տում կը կանգնէ Սո­ղոմո­նի զօր­քին կը սպա­սէ։ Սո­ղոմոնն ալ ամ­պե­րին կը հրա­մայէ գնալ նստել դաշ­տե­րի մօ­տակայ սա­րերի վրայ, այնպէս որ փա­րաւո­նի զօր­քը բան չտես­նայ։ Ետ­քը կու գայ մո­ծակ­նե­րի թա­գաւո­րի մօտ, կը պա­տուի­րէ մո­ծակ­նե­րի զօր­քով գնալ կծել փա­րաւո­նի զի­նուոր­նե­րուն։

Առա­ւօտ լոյ­սին փա­րաւո­նի զի­նուոր­նե­րի աչ­քե­րը, այ­տե­րը, ողջ մար­մինն այնպէս ու­ռած կ՚ել­նի, որ ասոնք կու­րա­ցած մէկ­մէ­կու կը կո­տորեն։ Վեր­ջին փրկուածը կը հաս­նէ փա­րաւո­նի մօտ, կ՚ըսէ թէ՝ Սո­ղոմոն իրենց ջար­դած է, բայց ինք ան­սա­սան մնա­ցած է։ Փա­րաւո­նը կ՚ըսէ թէ՝ «թող ան գայ աղջկաս տա­նէ»։

Փա­րաւո­նի աղ­ջիկն ու Սո­ղոմո­նը կ՚ամուսնա­նան։ Կի­նը կռա­պաշտ կ՚եղ­նի։ Սո­ղոմոն կնո­ջը կը թող­նի տա­նը, կու գայ եր­կիր՝ քա­րոզե­լու։ Տուն կու գայ, կը տես­նէ կի­նը տխուր նստած է։ Պատ­ճա­ռը կը հարցնէ, կինն ալ կ՚ըսէ «Սու­ղումուն ճան, դու կ՚եր­թաս աշ­խարհով մէկ կը պտտիս, ես կը մնամ տա­նը՝ մին-մի­նակ, ինձ հա­մար մի այնպի­սի սե­նեակ պատ­րաստէ, որ աշ­խարհի որ ծայ­րը նա­յեմ, երե­ւայ»։

Սո­ղոմոն իւր կնոջ խորհրդով թռչուննե­րու թե­ւերով կ՚ու­զէ ցանց գոր­ծել, տան շուրջը անցնել։ Թռչուննե­րու թա­գաւո­րը կու գայ թէ՝ «Սու­ղումուն ճան, ամօթ չե՞ս անիլ, այդքան թռչու­նը մեղք չե՞ս անիլ, ին­չո՞ւ կը կո­տորես։ Չա­թանէ-չուանդ ոչ­խա­րի մոր­թուց ալ կրնաս պատ­րաստել, ծո­վի ափէն ալ կրնաս բե­րես»։

Սո­ղոմոն այդպէս ալ կ՚ընէ, ետ­քը նո­րէն կու գայ քա­րոզ կար­դա­լու։ Տուն կը դառ­նայ՝ կի­նը նո­րէն տխուր նստած է«Սու­ղումուն ճան, դուն Աս­տուած ու­նես, անոր կը պաշ­տես, ես Աս­տուած չու­նեմ»։

Սո­ղոմոն իմաս­տունը կ՚եր­թայ, քա­րէ ար­ձան կը պատ­րաստէ, կը բե­րի տան ան­կիւնը կը դնէ թէ՝ ահա, սա էլ թող քո Աս­տուածը լի­նի։ Կի­նը նոր Աստծուն երկրպա­գու­թիւն կ՚ընէ, Սո­ղոմոնն ալ կ՚եր­թայ եր­կիր՝ իր Աստծու օրէնքնե­րը քա­րոզե­լու։

Տուն կը դառ­նայ, աս կի­նը նո­րէն տխուր-տրտում կը գտնէ։ Պատ­ճա­ռը կու հարցնէ, կինն ալ կ՚ըսէ թէ «Սու­ղումուն ճան, իմ Աս­տուած ին­ձի կ՚ըսէ թէ՝ յե­տոյ ի՞նչ թէ դուն ին­ձի կը երկրպա­գես, ամու­սինդ ինձ չի երկրպա­գեր, ալ քու երկրպա­գու­թիւնդ ին­չի՞ս ա պէտք»։

«Բայց դուն կռա­պաշտ ես, ես ալ իմ Աս­­­տուածը ու­­­նիմ, անոր կ՚երկրպա­­­գիմ, ու­­­րի­­­­­­­շի չեմ երկրպա­­­գեր», -կ՚ըսէ Սո­­­ղոմո­­­նը։ Բայց ժա­­­մանակ անց կը տես­­­նէ թէ իւր կի­­­նը շատ տխրած է։ Կ՚որո­­­շէ կնոջ խաթ­­­րը խոշ անէ եւ խո­­­րաման­­­կութեան կը դի­­­մէ։

Կնո­­­ջը կ՚ըսէ թէ՝ «այն պա­­­հին, երբ ես գնամ ձիս բե­­­րեմ, թամ­­­բեմ նստեմ, յա­­­տուկ ցած կը նե­­­տեմ թուրս, որ կռա­­­նամ վերցնեմ։ Իմա­­­ցիր, որ այդ պա­­­հին քու կուռքիդ եմ երկրպա­­­գու­­­թիւն տա­­­լիս»։

Սո­­­ղոմոն կ՚ել­­­նի հա­­­յեաց­­­քը դէ­­­պի կնոջ կուռքը կ՚ուղղէ, կը նստէ իւր ձին, թու­­րը ցած կը նե­­տէ, բայց երբ գլու­­խը կ՚իջաց­­նէ թէ թու­­րը վերցնէ, ողջ մարմնով ու հա­­գած զգեստնե­­րով կ՚ան­­յայտա­­նայ օդի մէջ։

Մինչ օրս ալ Սո­­ղոմոն իմաս­­տունի գտնուելու վայ­­րը մահ­­լում չի, յայտնի չէ՝ քա­­մի՞ է դար­­ձել, ի՞նչ է դարձել…