Sinema Raffi Abi’sini kaybetti
|
Türkiye sinemasının ve dizilerin sevilen yüzü Raffi Emeksiz, 52 yaşında vefat etti. 7 Ekim Pazar günü, kalp krizi nedeniyle yaşamını yitiren Emeksiz, 10 Ekim’de Kumkapı Meryemana Patriklik Kilisesi’nde düzenlenen ayinin ardından toprağa verildi. |
BERCUHİ BERBERYAN
[email protected]
Âni ölümüyle yürekten sarsıldığımız, sevgili Raffi Emeksiz daha Berberyan Kumpanyası olmadan çok önce girmişti hayatıma, hayatımıza. Çehov’un ‘İnsan Denen Garip Hayvan’ oyununu Bezciyan Derneği sahnesine taşıdığımız süreç içinde, tiyatro heveslisi birkaç Bezciyanlı gençle tanıştık. Kısa bir süre sonra da, bu gençlerle, Bezciyan Derneği’nde, Necati Cumalı’nın ‘Nalınlar’ oyununu sahneledi Arto. İşte Raffi o şekilde ‘bizim Raffi’ oldu. Çünkü o oyunla, Bezciyanlı gençlerle birçok oyun paylaştığımız bir süreç başladı. Hepsi de can dostumuz oldular ama en çok Raffi kaldı hayatımızda. O kadar âşıktı ki tiyatroya, oldukça ağır bir işte çalıştığı, hatta kimi zaman iş yetiştirmek için geceleri de mesai yaptığı halde, hiçbir provayı aksatmazdı. Tezgâhta işini bırakarak, işçi tulumuyla koşup gelir, provasını bitirir ve o yüzden sabahlamayı göze alarak, tekrar işine dönerdi.
|
Emeksiz sinema kariyerinde ‘Yabancı’, ‘Evim Sensin’, ‘Kıskanmak’, ‘Eyyvah Eyvah’, ‘Her Şey Çok Güzel Olacak’ adlı filmlerde; televizyonda ‘İkinci Bahar’, ‘Korkma’, ‘İffet’, ‘Aklın Başına Gelsin’, ‘Kapalı Çarşı’, ‘Kollama’, ‘Yaralı Yürek’, ‘Dudaktan Kalbe’, ‘Hürrem Sultan’, ‘Vay Anam Vay’, ‘Ayrılsak da Beraberiz’, ‘Ruhsar’ ve ‘Çiçek Taksi’ dizilerinde, ve |
İyi bir oyuncu olduğu gibi, iyi de bir gümüş sığama ustasıydı Raffi. Becerikli elleriyle gümüşe adeta can verirdi. Patronu Nuran Bey onu kardeş bellemişti. Nasıl dolacak yeri? Onun ince ruhunu aksettiren birkaç küçük parça var evimde. Şimdi en değerli şeylerim oldular. Birkaç yıl önce, amatör tiyatronun ustalarının onurlandırıldığı ‘Çıraklar Ustalarını Alkışlıyor’ gecesinde, organizasyona destek veren konuklara hediye olarak verilen kitap ayraçları onun elinden çıkmadır. Kimde varsa iyi saklasın. Onun o sevgi dolu ruhunun aksi vardır onlarda. Çalıştığı Kalcılar Han’da onu tanımayan, tanıyıp da sevmeyen yoktur. Tiyatroda da öyle. Eminim, daha sonra yer aldığı profesyonel sanat hayatında da öyle olmuştur. Çok insan ağlayacak gidişine.
Öyle bir tevazu ile anlatırdı ki yaptıklarını, yaşadıklarını, dikkat etmezsen farkına bile varmazdın. Bir gün İstanbul’a gelen de çarşıyı gezen Robert de Niro’nun onu çalışırken hayranlıkla ve şaşkınlıkla izleyişini de öyle anlatmıştı. “Bir de baktım ki bir adam şaşkın şaşkın bana bakıyor. Yahu, hiç yabancı gelmiyor, ben bu adamı bir yerden tanıyacağım dedim. Meğer Robert de Niro değil miymiş?” derken kırıp geçirmişti gülmekten.
Onunla ‘40. Yıl Gösterisi’, ‘Sersem Kocanın Kurnaz Karısı’, ‘Anuş-ig’, ‘Gaia’ ve ‘Bokomedi’ oyunlarında sahne paylaştık. Keyifli sofralar, dertler ve anılar paylaştık. Bunca yakınlığa rağmen öyle az şey bilirdik ki özel hayatı hakkında... Bir oğlu vardı, pek sevdiği bir motosikleti vardı, sonradan da bir arabası oldu galiba. Hepsi bu.
İnanmayacaksınız ama, ben bu yazıyı yazmak için eşten dosttan özel hayatıyla ilgili bilgi almaya çalıştım. Hermine adında bir kız kardeşi, Varujan adında bir erkek kardeşi olduğunu öğrendim. En büyükleriymiş Raffi. Hermine’ye ulaştım. Konuştum. “Nasıl bir çocuktu Raffi?” sorusunun cevabı, gözyaşları içinde bir “Ah, dünya iyisiydi o” oldu. 1960 doğumlu, Bezciyanlı ve ta çocukluktan sahneye sevdalı. Parlak bir öğrenci olmamış ama tüm okul müsamerelerinde sahnede olmuş. Hep sevilmiş. Herkes sevmiş. “Şeker hastasıydı ve kalbi zayıftı. Biliyordu ama hiçbir şey yapmadı. Ağır şartlarda yaşadı ama hep istediği şeyi yaptı. Ağır bedel ödedi ama mutlu öldü” dedi Hermine.
Bir dolu dizide, sinema ve reklam filminde rol aldı Raffi. Yüzündeki temiz kalpli, iyi insan ifadesine uygun, sıcak, sempatik, sevecen roller oynadı daima. Ona kötü adam oynatmak zaten mümkün değildi.
Yerin doldurulamayacak ve daima sevgiyle anılacaksın. Güle güle sevgili Raffi. Gittiğin yerdeki sevdiklerimize selam götür.
