Mesrob Badriark’la beraber

8 Mart Cuma günü yolda yürüyordum bir yandan da akşam kadınlar  yürüyüşe gidecek olan genç arkadaşlarımı düşünüyordum. Artık onlara katılmak için çok yaşlıydım. Telefonum çaldı, açtım, bir ses  “Başınız sağ olsun..” Kim, ne, ne başı derken karşıdan ses “Mutafyan” dedi.  Telefonu kapattım. Cevap verecek halim kalmamıştı. Demek ki fiziken de gitmişti artık sevgili Srpazan’ımız. Oysa ben hala içimde bana rağmen bir ümit taşıyordum. Edebiyat hocamın dediği gibi “Ümit olmayan yerde en kavidir ümit...” 
Hala telefonum olmadık zamanlarda, sabaha karşı, olmadık yerlerde, arkadaş toplantısında veya restoranda çaldığında heyecana kapılıp “Acaba mı?” diyordum. Yine ne iş buyuracaktı, aklına yine ne gelmişti? Tasarladığı her neyse, o anda işe başlamalıydık… Amerikan Konsolosu’na veda resepsiyonu mu tertip edecekti veya Fransız Konsolosu’nu mu ağırlayacaktı? Kadınları mı toplayacaktı veya tüm Ermeni cemaatlerinin temsilcilerini? Patrikane’nin bilmem kaçıncı yıldönümü organizasyonunun düzenlemesine mi başlamıştı? ‘Amerikan vizen var mı?’ diye sorup Washington’a mı yollayacaktı beni, veya Shengen vizesiyle Avrupa başkentlerine?  Rumkale de olabilir: Nerses Şnorhali’nin kemiklerini bulacaktık, Gaziantep’te bekliyorlardı bizi.
Daha yapacağın çok şey var Srpazan… Bak demin gazetelerde gördüm seni yolcu etmek için komisyonlar kurulmuş çeşitli tertip heyetleri tam gün toplantılar yapıyor, organizasyonun iyi olması için çabalıyorlar.
Dokunduğu her alanda cemaatimize yaşam gücü veren, kuvvetli inancı sayesinde genç yaşlı  yüzlerce kişiyi sevgiyle kiliseye bağlayabilen, içselleştirmiş olduğu  prosedür ve diplomasi  bilgisi sayesinde patrik cenaze törenleri dahil  kusursuz organizasyonların baş kurgucusu  Mesrob Badriark’ımız sanki bütün bu çalışmaları kendine has tebessümüyle bir yerlerden izliyor  gibi geliyor bana.. 
Aramızdan  ayrılmanızın içimizi yakan ateşi yıllar geçip küllense dahi sizi  hiç unutmayacağız Srpazan Hayr

Basın sözcün Luiz Bakar