Մահ Մառլէն Ճիւմպիւշեանի

ԲԱԳՐԱՏ ԷՍԴՈՒԳԵԱՆ

«Երբ կ՚ու­նե­նաք ձեր տու­նը, տան զար­դա­րան­քը պիպ­լո­ներու փո­խարէն գրա­դարա­նը թող ըլ­լայ»։

Այսպէս կը յի­շէր մեր ըն­կե­րու­հի­ներէն մէ­կը իր Էսաեան Վար­ժա­րանի հա­յերէ­նի եւ բա­րոյա­գիտու­թեան ու­սուցչու­հի Մառ­լէն Ճիւնպիւ­շեանը։

Երբ ըն­կերնե­րով մէկ­տե­ղուած էինք Պո­յաճը­գիւ­ղի եկե­ղեց­ւոյ բա­կը, ու­րիշներ եւս բե­րին վկա­յու­թիւններ, հաս­տա­տելու հա­մար իրենց եր­բեմնի ու­սուցչու­հիի ազ­նիւ վար­քը, իր աշա­կերտնե­րուն հան­դէպ։

Մառ­լէն Ճիւմպիւ­շեան բա­ցի դպրո­ցական մի­ջավայ­րի մէջ գո­յացու­ցած ջերմ յի­շատակ­նե­րէն, կ՚ոգե­կոչո­ւի նաեւ պոլ­սա­հայ գրա­կան մի­ջավայ­րի որոշ մէկ շեր­տին մէջ իր տի­պար կե­ցուած­քով։

Ար­դա­րեւ ան կո­ղակիցն էր պոլ­սա­հայ բա­նաս­տեղծու­թեան հսկա­ներէն Ար­թօ Ճիւմպիւ­շեանի, կամ գրչա­նու­նով՝ Զա­րեհ Խրա­խու­նիի։

Զահ­րատ, Շի­կահեր, Խրա­խու­նի, Սա­րըաս­լան եւ Հատ­տէ­ճեան հա­սարա­կած եզ­րը նախ Մխի­թարեանի եր­դի­քին տակ, ապա «Մար­մա­րա»ի էջե­րուն ձե­ւաւո­րած խմբակ մըն էին, որ իրենց դրոշ­մը թո­ղու­ցին ժա­մանա­կակից պոլ­սա­հայ գրա­կանու­թեան վրայ։ Զի­րենք ամ­բողջաց­նող բնա­կան տարրն էին Անա­հիսը, Մառ­լէ­նը, Մա­րին, Սիւ­զա­նը։

Այդ մի­ջավայ­րի մէջ Մառ­լէն կը պա­հէ աւան­դա­պաշտ կնոջ կեր­պար մը, յատ­կա­պէս իր հիւ­րա­մեծար­ման սկզբունքնե­րով։

Մառ­լէ­նէ ետք ո՞ր հայ տան տի­կինն է որ սուրճի հետ պի­տի մա­տու­ցէ իր պատ­րաստած թու­զի անու­շը, ար­ծա­թեայ պնա­կի եւ նոյնպէս փոք­րիկ երկճիւղ պա­տառա­քաղի հետ բա­ժակ մը պաղ ջու­րի ըն­կե­րակ­ցութեամբ։

Յի­շատա­կը քաղցր է, հողն ալ թե­թեւ ըլ­լայ իր չար­չա­րուած մարմնի վրայ։