Մաղթա՞նք թէ արարք

ՍԵՒԱՆ ՏԷՅԻՐՄԵՆՃԵԱՆ

[email protected]

Ամանորի մաղթանքները ձանձրացուցիչ ըլ­լա­լու սպառ­նա­լիք մը կը կրեն իրենց մէջ։ Եւ այս սպառ­նա­լիքը մէջ­տե­ղէն վերցնե­լու հա­մար տար­բեր ճամ­բա­ներու կը դի­մենք շատ ան­գամ՝ նոր բառ մը կ՚աւելցնենք սո­վորա­կան մաղ­թանքնե­րուն, ծա­մած­ռութիւն մը աւե­լի կ՚ընենք զայն ար­տա­սանած պա­հուն, մեր ձեռ­քը ո՛չ թէ խօ­սակ­ցին թե­ւին այլ ու­սին կը դնենք, օրի­նակ։ Ինչ որ ալ ընենք, սա­կայն, բա­ւական դժո­ւար է խու­սա­փիլ մաղ­թանքի մը ձանձրա­ցուցչու­թե­նէն։ Ամէ­նէն իւ­րօ­րինակ անձն ան­գամ հա­սարակ մէ­կու մը վե­րածե­լու ատակ է Նոր տա­րին՝ իր կա­ղապար մաղ­թանքնե­րով, իր ան­խուսա­փելի ծէ­սերով։

2016-ի վեր­ջին օրերն են։ Ամէն ոք իր հա­շուոյն կը դնէ-կը վերցնէ, ելքն ու մուտքը կը կշռէ, շա­հու կամ վնա­սի նժար­նե­րը գո­նէ իրա­րու հա­ւասա­րեց­նել կը փոր­ձէ, ըստ այդմ գոր­ծե­լու հա­մար յա­ջորդ տա­րուան ըն­թացքին։ Կը կա­տարո­ւի խիստ ան­հա­տական աշ­խա­տանք մը այ­սինքն, որ­մէ այսպէս կամ այնպէս կ՚ազ­դո­ւի ան­շուշտ հան­րա­յին կեան­քը։

Դի­տելով անցնող տա­րին՝ ան­կա­րելի է դրա­կան որե­ւէ բան ըսել. ար­դեօք ո՞վ, ի՞նչ հա­շուեկ­շիռ մը ըրած ըլ­լա­լու էր 2015-ին հրա­ժեշտ տա­լու ժա­մանակ որ 2016-ը դժոխ­քի մը վե­րածո­ւեցաւ գո­նէ մեր երկրին մէջ։ Պա­տերազմներ, սպա­նու­թիւններ, ահա­բեկ­չա­կան արարքներ, մարդկա­յին իրա­ւանց ոտ­նա­հարումներ, հետզհե­տէ աւե­լի բռնա­ցող քա­ղաքա­կան իշ­խա­նու­թիւններ, հա­րիւ­րա­ւոր բան­տարկեալ լրագ­րողներ, քա­ղաքա­կան գոր­ծիչներ, գրող­ներ, աւե­րեալ բնա­կավայ­րեր դար­ձան սո­վորա­կան առօ­րեայ մը։

Աւե­լի փոք­րիկ մեր հա­ւաքա­կանու­թիւնն ալ տար­բեր պատ­կեր մը չ՚ու­րո­ւագ­րեր դժբախ­տա­բար։ Պատ­րիար­քա­կան ընտրու­թիւն մը չկա­րենալ իրա­կանաց­նե­լու, այլ՝ նիւ­թը աւե­լի խճճե­լու ապի­կարու­թիւնը որ­պէս խա­րան ան­ցեալ տա­րուան ըն­թացքին եւս շա­րու­նա­կեց մնալ հա­մայնքի եկե­ղեցա­կան ու աշ­խարհիկ վա­րիչ­նե­րու ճակ­տին, վար­ժա­րան­նե­րու պիւտճէ­ներ շա­րու­նա­կեցին չփա­կուիլ, ոմանք յա­մառե­ցան բա­րերա­րու­թիւնը շփո­թել ամ­բարտա­ւանու­թեան հետ...

Աղո­ւոր բա­նե՞ր… Շա՜տ։ Մրցան­քի մը աւար­տին 1000 տո­լար շա­հած մա­նուկ մը այդ գու­մա­րը նո­ւիրեց արեան քաղցկե­ղէ տա­ռապող ու­րիշ մա­նու­կի մը, Յու­նաստա­նի մէջ սրճա­րան մը գի­շերը իր դռնե­րը կը բա­նայ փո­ղոցը մսող շու­նիկնե­րուն առ­ջեւ, ան­ցորդ մը իր քին­տը­լը կը նո­ւիրէ ան­տուն ըն­թերցա­սէրի մը, «Գա­լուստ Կիւլպէն­կեան» ամառ­նա­յին ճամ­բարներ կը կազ­մա­կեր­պէ արեւմտա­հայե­րէնի հա­մար, Եոզ­ղա­թի մէջ իմամ մը տա­րինե­րէ ի վեր մա­քուր կը պա­հէ թա­ղի եկե­ղեցին, ձեռքն ու ոտ­քը հաշ­մո­ւած երի­տասարդ մը իր քի­թը գոր­ծա­ծելով գրեց գիրք մը, գրա­սէր նպա­րավա­ճառ մը իր խա­նու­թը վե­րածեց գրա­դարա­նի...

Խա­ղաղու­թեան, ար­դա­րու­թեան, եր­ջանկու­թեան մաղ­թանքներ ան­պա­կաս են այս օրե­րուն մեր շրթնե­րուն վրայ, սա­կայն մաղ­թանքը պա­րապ խօսք է եթէ արար­քի չի վե­րածո­ւիր։ Ար­դա­րու­թիւն մաղ­թել սա­կայն անար­դա­րու­թեան հան­դուրժել, խա­ղաղու­թիւն մաղ­թել սա­կայն չմա­քառիլ այդ խաղաղութեան համար՝ հաւասար է ոչինչի։ Մաղթանքը՝ արարք, մաղթելն ալ արարել չէ, ուրեմն կը մաղթեմ որ արարքը գերիշխէ մեր կեանքերուն մէջ 2017-ի ընթացքին։

Շնորհաւոր Նոր Տարի։