Քրիստոսն ու իր տղան
ՕՔՍԱՆԱ ԿԱՐԱՊԵՏԵԱՆ
Յայտնի է, թէ երբեմն որքան պահանջկոտ կրնան լինել կանայք... Նրանց «այս արա՛, այն արա՛»ները կարծես վերջ չունեն, որքան էլ, որ աշխատես, որքան էլ որ տանջուիս, միեւնոյն է՝ գործերի ծայրը չ՚երեւար։
Մուսալեռցիներն այս մասին մի աւանդազրոյց ունեն պահպանած։ Իրենց նուրբ հումորով համեմուած այդ զրոյցը կը պատմի, թէ ինչպէս օր մը Քրիստոս մեզ մօտ եկաւ, ամուսնացաւ եւ զաւակ ունեցաւ։
Մեր ժողովրդական աւանդազրոյցներում յաճախ կրնանք հանդիպել սրբերի ու անգամ Աստծոյ մի տեսակ «մարդացմանը», մարդկային կեանքով, ապրումներով, զգացումներով ապրելուն։ Նրանք մեզ աւելի մօտ, աւելի հարազատ կը թուան, իրենք ալ, կարծես, աւելի ճիշդ կրնան հասկանալ մարդկանց նիստուկացը, միտքը…
Այդպէս մեր նախնիք փորձած են առաւել ցայտուն փոխանցել զրոյցի իմաստը։ Անշուշտ, այս տեսակ աւանդազրոյցները ազդուած են նաեւ հեթանոսական շրջանի զրոյցներէն ու պատկերացումներէն։
Ահա օր մը Աստուած Քրիստոսին կը պատուիրէ.
- Գնա՛, տե՛ս այն աշխարհում ի՞նչ կայ։
Քրիստոսն ալ կու գայ եւ կը տեսնէ, ետքը տուն կը դառնայ եւ կ՚ասէ, թէ կանայք խելօք են, քան տղամարդիկ։
Աստուած կ՚ասէ,
- Դու պիտի այնտեղ գնաս, երեսուն տարի պիտի մնաս, պիտի ամուսնանաս, իրենց կեանքով ապրես… Այդպէս դու կը հասկանաս՝ ով է աւելի խելօք։ Այդուհետեւ կը դառնաս քովս եւ կը պատմես գլխիդ եկածները։
Քրիստոսը կը կատարէ հօր պատուիրանները, կ՚երթայ, մի կին կը գտնայ իր համար, վերջը կ՚ամուսնանայ հետը։
Աս կինը ամէն Աստծու օր Քրիստոսին կ՚ըսէր.
-Գնա՛ աշխատի՛ր։
Քրիստոսն էլ կ՚երթար, կ՚աշխատէր, աշխատանքից հալումաշ եղած տուն կը դառնար, կինը կը շարունակէր.
-Գնա՛, ջուր բե՛ր։
Քրիստոսը խելօք-խելօք կ՚երթար ջուր կը բերէր։ Ամմա կինը նորէն յանձնարարութիւն մը կու տար.
-Գնա՛, աղբը թափի՛ր։
Քրիստոսն ալ կը գնար, աղբը կը թափէր։
Օր մը Քրիստոսը խռովեց. ուզեց Աստծու մօտ դառնալ։ Աս որ պատահած էր, Քրիստոս դեռ երեսուն տարին չէր բոլորած։ Այդ կնոջից ալ մի տղայ ունեցած էր։ Տղային վարժարան ղրկած էր՝ ուսում առնելու։ Քրիստոսի տղան բժշկութիւն կ՚ուսանէր։
Վերջը Քրիստոսն իր տղային կ՚ըսէ.
- Եթէ մի հիւանդ տեսնես, ուշադիր մտիկ արա։ Թէ ես հիւանդի գլխին կանգնած լինեմ, այդ հիւանդին ի՜նչ դեղ կ՚ուզես տուր, անպայման պիտի ապաքինուի։ Համա թէ ոտքերի քովը լինեմ, կը նշանակէ ադ հիւանդը այլեւս ապաքինման ենթակայ չէ, կը մեռնի։
Քրիստոս կը հեռանայ կնոջից, սակայն իր տղային կը շարունակէ օժանդակել իր յուշումներով։
Շատ կ՚անցէ, քիչ կ՚անցնէ՝ Աստծուն է յայտնի… Արդէն այնքա՜ն հիւանդներ ապաքինած էին Քրիստոսի եւ նրա տղու ջանքերով, որ տղու համբաւը ողջ երկրով մէկ կը տարածուի։
Օր մըն ալ լուր կը հասնի տղային, թէ թագաւորի աղջիկը հիւանդացած է, ով ինչ կ՚անէ, ոչ մի օգուտ չկայ։ Թագաւորը հրամայած է, որ տղան ինքը գայ, մի ճար անէ։
Քրիստոսի տղան կը վերցնէ իր բժշկական պայուսակը եւ արքունիք կ՚երթայ։ Կ՚երթայ, կը տեսնայ արքայադուստրը պառկած է, բայց իր հայրը՝ Քրիստոսը, ոտքերի կողմը կանգնած է։ Նաժիշտներուն կը հրամայէ.
- Հիւանդի գլուխը միւս կողմը շրջեցէք։
Նաժիշտները երեք կտրիճ կը կանչեն, սրանք կու գան եւ հակառակ կողմը կը շրջեն արքայադստերը։
Տղան կը տեսնայ, որ այս անգամ էլ Քրիստոսը աղջկայ ոտքերի կողմը կանգնած է։ Ի՞նչ անի, ո՞նց անի։ Քիչ մը մտածելուն ետքը կը մօտենայ Քրիստոսին եւ ականջին կը փսփսայ.
-Իմ մայրը գալիս է, շուտ փախի՛ր…
Քրիստոսն աս որ լսաւ, անմիջապէս իր գլխի ճարը տեսաւ՝ առանց մի վայրկեան վարանելու փախաւ հեռացաւ։
Քրիստոսը որ փախաւ, թագաւորի աղջիկը լաւացաւ։
Թագաւորը դարձաւ դէպի Քրիստոսի տղան ու ասաց.
-Կ՚երեւայ դու լաւ հասկացող բժիշկ ես, իմ քովը՝ պալատում պիտի մնաս, իմ աղջիկն էլ քեզ կու տամ։
Քրիստոսի տղան ամուսնացաւ արքայադստեր հետ եւ նրանք միասին ու երջանիկ մնացին պալատում ապրելու։
