Քրիստոս աշակերտը

ՕՔՍԱՆԱ ԿԱՐԱՊԵՏԵԱՆ

[email protected]

Քրիստոս ներկարարի մօտ կ՚երթայ աշակերտու­թիւն ընե­լու։ Օր մը ներ­կա­րարը Քրիս­տո­սին կ՚ըսէ թէ ին­քը ժամ պի­տի եր­թայ, այդ ըն­թացքին Քրիս­տոս թող ներ­կէ մնա­ցեալ թե­լերը։ Ներ­կա­րարը Քրիս­տո­սին ման­րա­մասն կը բա­ցատ­րէ թէ ինչպէս պի­տի ներ­կէ թե­լերը՝ իւ­րա­քան­չիւրը իր գոյ­նով, առան­ձին-առան­ձին, եւ ճամ­բայ կ՚ընկնէ։

Ներ­կա­րարի գնա­լէն ետ­քը Քրիս­տոս կը լուանայ թե­լերը, եւ ամ­բողջը միասին կը նե­տէ կա­րասի մէջ, ուր եւ կը լցնէ բո­լոր գոյ­նե­րը։

Ներ­կա­րարը երբ երե­կոյեան կու գայ, կը հարցնէ Քրիս­տո­սէն թէ ան ինչ արեց թե­լերը, Քրիս­տոս ալ կը պատ­մէ թէ ամ­բողջը խառ­նե­լով նե­տած է կա­րասի մը մէջ։

Ներ­կա­րարը աս որ կը լսէ, շատ կը բար­կա­նայ, կա­տաղու­թե­նէն կ՚ընկնէ Քրիս­տո­սի ետե­ւէն՝ անոր ծե­ծելու ու պատ­ժե­լու հա­մար։

Քրիս­տոս այդ մի­ջոցին կը խա­չակնքէ կա­րասը եւ ան կը կա­նաչէ։ Ներ­կա­րարը ապ­շած կը նա­յէ կա­րասի մէջ, կը հա­նէ թե­լերը, կը տես­նէ, որ ամէն մէկն իր ու­զած գոյ­նով ներ­կուած է՝ կար­մի­րը՝ կար­միր, դե­ղինը՝ դե­ղին, կա­նաչը՝ կա­նաչ։

Այդ ժամ ներ­կա­րարը կը հասկնայ թէ իր աշա­կեր­տը Քրիս­տոս եղած է։ Բայց երբ գլու­խը վեր կը բարձրաց­նէ, կը տես­նէ թէ ինչպէս Քրիս­տոս ան­մի­ջապէս կ՚ան­հե­տանայ։

Շատ կը նեղսրտէ, գլուխ կը ծե­ծէ, որ Քրիս­տո­սի հետ այդպէս վա­րուած է, բայց ար­դէն ուշ կ՚ըլ­լայ, ալ Քրիս­տոս ե՞տ կու գայ որ։

Այ­դուետք Քրիս­տոս կ՚եր­թայ հիւսնի մը մօտ աշա­կեր­տութիւն ընե­լու։

Որոշ ժա­մանակ հիւսնի մօտ կը ծա­ռայէ։ Օր մը երե­կոյեան, երբ նրանք սրահ մը կը կա­ռու­ցէին, հիւսնը Քրիս­տո­սին կը տայ փայտ մը, կը բա­ցատ­րէ թէ ինչ եր­կա­րու­թեան այն կտրէ, ու ին­քը կ՚եր­թայ ժամ՝ երե­կոյեան պա­տարա­գի։

Երբ վար­պե­տը պա­տարա­գէն սրահ կու գայ, կը տես­նէ, որ փայ­տը պէտք եղա­ծից ան­հա­մեմատ աւե­լի կարճ կտրած է։ Ան շատ կը զայ­րա­նայ Քրիս­տո­սի վրայ։

Սա­կայն Քրիս­տոս կ՚ըսէ թէ՝ վար­պե՛տ, դուն ինչքան որ պէտք է ձեռ­քով ցոյց տուր, ես փայ­տը կը եր­կա­րաց­նեմ այդքան։

Վար­պե­տը կը կար­ծէ թէ իր աշա­կեր­տը կա՛մ խենթ է, կա՛մ յի­մար՝ փայ­տի եր­կա­րաց­նե­լը ո՞րն է։ Եւ որ­պէսզի ցոյց տայ իր աշա­կեր­տին թէ որ­քան սխալ է նա, կ՚որո­շէ անոր «խա­ղը խա­ղալ» եւ ձեռ­քե­րը մեկ­նե­լով ցոյց կու տայ թէ որ­քան պէտք է եր­կա­րաց­նել փայ­տը։

Քրիս­տոս կը խա­չակնքէ փայ­տը, ձեռ­քով կը բռնէ այն եւ ձգե­լով կ՚եր­կա­րաց­նէ այն։ Բայց ին­քը՝ Քրիս­տոս նոյն վայրկեանին կ՚ան­հե­տանայ։

Վար­պե­տը այս հրաշ­քը որ կը տես­նէ, կը հասկնայ, որ իր աշա­կեր­տը Քրիս­տոսն էր։ Բայց այ­լեւս ուշ էր, Քրիս­տոս ալ ե՞տ կու գար որ։