Խորհրդաւոր թռչուն մը

ՕՔՍԱՆԱ ԿԱՐԱՊԵՏԵԱՆ

[email protected]

Խորհրդաւոր թռչուն մըն է բուն։ Յայտնա­պէս, այն խորհրդա­նիշն է իմաս­տութեան եւ խո­րաթա­փան­ցութեան, նաեւ՝ հարստու­թեան։ Միւս կողմէ, այն յա­ճախ կը բնա­կի աւե­րակ­նե­րում եւ կը հա­մարո­ւի նաեւ չա­րագու­շակ թռչուն։ «Ի՞նչ ես բո­ւի նման չար գու­շա­կու­թիւններ անում գլխիս» կ՚ասո­ւի ժո­ղովրդա­կան խօս­քի մէջ։ Գի­շերն ար­թուն մնա­լով՝ բուն այնպի­սի ճո­ւոց­ներ կը հա­նի, որ ժո­ղովուրդը նրան աղէտի ազ­դա­րար կը հա­մարի։

Բուն գի­շատիչ թռչուն է, կը սնո­ւի մկնե­րով, մանր թռչուննե­րով, մի­ջատ­նե­րով։ Նա այն եզա­կի թռչունն է, որ կրնայ շրջել իր գլու­խը 270 աս­տի­ճանով, լսել ամե­նէն չնչին ձայնն ու շար­ժումը, տես­նել ան­գամ մո­մի լոյ­սի հե­ռաւոր ստո­ւերի տակ ապաս­տա­նած իր որ­սին եւ ճախ­րել գրե­թէ ան­ձայն։

Հա­յոց մէջ նրա հետ կա­պուած աւան­դազրոյցնե­րը կը պատ­մեն, թէ բուն հի­նէն ծոյլ ու ան­բան մարդ մըն էր։ Նա չէր կրնար նոյ­նիսկ իր հա­մար հա­գուստ գտնել։

Օր մը ծա­նօթ մար­դիկ հա­գուստ կու տան նրան եւ իրենց հետ եկե­ղեցի կը տա­նեն։ Սա­կայն եկե­ղեցու մէջ անսպա­սելի կը յար­ձա­կուին ծոյ­լի վրայ եւ ետ կ՚առ­նեն իրենց նո­ւիրած հա­գուստնե­րը։ Խեղ­ճը մերկ շո­ւարած կը մնայ բազ­մութեան առաջ։

Բայց երկնքի թռչուննե­րը կը գթան ծոյ­լին եւ օգ­նութեան կը շտա­պեն։ Ամէն մէկը մի-մի փե­տուր կը բե­րի նրան, փե­տուրնե­րով կը պա­տէ անոր մեր­կութիւ­նը։ Մար­դը կը դառ­նայ թռչուն մը։ Միւս թռչուննե­րը նրա անու­նը բու կը կնքեն, կը թռցնեն ու կը տա­նին իրենց հետ։

Սա­կայն բուն ապե­րախտ կը գտնո­ւի իրեն փրկած թռչուննե­րու նկատ­մամբ։ Իւ­րա­քան­չիւր գի­շեր նա կ՚ու­տէր թռչուննե­րէն մէ­կին։ Վեր­ջը թռչուննե­րը որո­շում կ՚առ­նեն՝ բո­ւին տես­նե­լուն պէս պատ­ժել նրան։

Այս պատ­ճա­ռով էլ բուն կը փախ­չի լոյ­սէն, ցե­րեկ­նե­րը կը թաք­նո­ւի, գի­շեր­ներն ալ դուրս կու գայ որ­սի։

Այս թռչու­նի մա­սին մէկ այլ աւան­դոյթը կը պատ­մի, որ օր մը պա­ռաւ մը եկե­ղեցուց տուն դառ­նա­լիս կը լի­նի, ճամ­բին իր Պօ­ղոս անու­նով մի­նու­ճար որ­դուն մե­ռած կը գտնի։ Ծանր վիշ­տէն այնքա՜ն կ՚ող­բայ, ձեռ­ներն այնպէ՜ս գլխին կը խփէ... Վեր­ջը Աս­տուծմէ կը խնդրէ իրեն թռչուն դարձնել, որ թե­ւեր առ­նի, թռչի, գնայ։

Աստծու կամ­քով նա բու կը դառ­նայ եւ այդ օրէն ի վեր ո՛չ հան­գիստ ու­նի, ո՛չ քուն ու դա­դար։ Միայն ան­դա­դար գի­շեր­նե­րը կը կան­չի իւր որ­դուն՝ Պօ­ղո՛ս, Պօ­ղո՛ս, Պօ­ղո՜ս....

Ահա­ւասիկ եր­րորդ աւան­դազրոյ­ցը բու թռչնի վե­րաբե­րեալ.

Քոյր ու եղ­բայր խորթ մայր մը կ՚ու­նե­նան։ Ամէն օր իրենց եզը կը տա­նեն հան­դե­րը՝ արա­ծե­լու։ Օր մըն ալ խօս­քով ըն­կած են եւ եզը կո­րած է։

Բա­ւական ժա­մանակ կը փնտռեն, սա­կայն չեն գտներ եզը։ Տուն կը դառ­նան եւ խորթ մօ­րը կը պատ­մեն գլխնե­րուն եկա­ծը։ Խորթ մայ­րը խիստ կը զայ­րա­նայ եւ կ՚անի­ծէ երա­խանե­րին։ Տնից կը վռնտէ նրանց՝ «առանց եզի տուն դառ­նալ չկայ» կը պա­տուի­րէ խորթ մայ­րը։

Եր­կար ու փուչ որո­նումնե­րէն ետ­քը քոյր ու եղ­բայր իրենց ձայ­նե­րը Աստծուն կը յղեն՝ թե­ւեր կը խնդրեն Աս­տուծմէ։ Աս­տո­ւած կը խղճայ նրանց, քոյր ու եղ­բայր թե­ւեր կ՚առ­նեն, բու կը դառ­նան։

Ցայ­սօր էլ քոյր ու եղ­բայր կ՚որո­նեն իրենց կո­րած եզը, ձայն կու տան մէկ­մէ­կու.

-Սհա՜կ...

-Հէ՜յ...

-Գտա՞ր...

-Չէ՜...