Karolin Fişekçi; "Sürprizlerle doluyum"
LORA BAYTAR
[email protected]
Modern sanat dünyasının cinselliği ön plana çıkaran çarpıcı işleriyle tanıdığı, geçen yıl Agos sayfalarına da konuk ettiğimiz Karolin Fişekçi, geçtiğimiz hafta Nobel ödüllü romancı Orhan Pamuk’la yaşadığı ilişki nedeniyle magazin sayfalarına konu oldu. Gazetelerin Ermeni kimliğine ve cinsellik meselesini kurcalayan işlerine vurguyla tanıttığı Fişekçi’ye, bu yoğun ilgi karşısında hissettiklerini ve “popüler” olma halini sorduk.
• Orhan Pamuk’la ilişkinizin Türkiye’de gazetelere yansıma şekli hakkında ne düşünüyorsunuz? Yoğun bir ilgi oldu size. Bundan şikâyetçi misiniz?
Sanırım Türkiye son yıllarda epey mesafe kat etmiş. Bunu haber yapmaları çok doğal; milliyetçi ve saldırgan bir yaklaşım sergilemedi Sabah gazetesi; görevlerini yaptılar. Daha sonra benim hakkımda yapılan haberlerin bazılarında magazin boyutu fazlaydı; koca bir paragraftan sadece bir cümleyi koyunca bulvar gazeteleri gibi bir durum ortaya çıkıyordu. Bu biraz tatsız oldu. Onun dışında ilgiden şikâyetçi değilim; çünkü herhangi bir saygısızlıkla karşılaşmadım.
• Taraf’tan Barbaros Altuğ’la yazışmanızda, magazini, cinselliği ve iddialı söylemleri bir tür performans olarak kullandığınızı söylemişsiniz. Bunu biraz açar mısınız?
Bildiğiniz gibi plastik sanatlar, müzik, sinema gibi çok geniş kitlelere yayılması zor alanlardır. Bir rock star’ı ya da oyuncuyu birçok kişi tanıyabilir ama plastik sanatlar biraz daha kapalı. Çeşitli zamanlarda bunu kıran sanatçılar olmuştur. Sanat benim için bir mitoloji yaratmak demek aynı zamanda. Yaptığınız iş, eserler kadar kim olduğunuz da çok önemli. Tracey Emin özel hayatı ilginç ve cesur yansıtan önemli bir sanatçıydı. Jeff Koons’un Ciciolina ile olan işlerini çok severdim; tam benlikti. Marina Abromovic ve Ulay’ın beraber yaptığı performanslar ya da Yoko Ono - John Lennon. Gördüğünüz gibi isim çok ve iyi isimler. Sadece şu sıra bence özel hayatın dozu eskisi kadar çok verilmemeli, çünkü bu çok yapıldı, popüler kültürde çok tekrarlandı gözetleme yarışmalarıyla vesaire. Şimdi hayal kurdurma zamanı, insanların birbirinden farkını değil, ortaklıklarını gösterme zamanı.
• Bu kadar magazinleşmenin, yaptığınız işi geri planda bırakması riski yok mu? Bu riskle nasıl başa çıkmayı düşünüyorsunuz?
Tabii böyle bir risk var. Fakat bir yandan da plastik sanatlar özellikle Türkiye’de pek bilinmez. İnsanlara 2-3 ressam say deseniz çok az kişi sayabilir. Bunu belli bir dengede tutabilirsem, sanatımı ya da söylemek istediğim sözü geniş bir çevreye yayabilirim. Popülerlikten korkmamak lazım, Andy Warhol da popülerdi. İlk patlamada böyle bir magazin durumu oldu sanırım, ama geçecektir.
• Gazetelerden bazıları sizi “Türk dostu” olarak lanse etti. İstanbullu bir Ermeni’den bu şekilde bahsedilmesi size ne düşündürüyor?
Oradaki tutum iyi niyetliydi aslında; iyi bir şeyler yazmak istemişlerdi; dostaneydi. Bilmemek değil öğrenmemek ayıp. Demek ki Türkiye’de Ermeniler ya da İstanbullu Ermeniler bu kadar az biliniyor; kavramlar yanlış kullanılıyor. Ben insanlarla tatlı dille bir şeyleri anlatarak birçok önyargının kırılacağına inanıyorum. Ben şunu da duymuştum; “Bir Ermeni gördüm, aynı bizim gibiydi!” Belki popülerliğimi Ermenilerin ve Türklerin çok eskiden beri beraber yaşayan ve birbirine çok benzer toplumlar olduğunu göstererek de kullanabilirim.
• Şu aralar neler yapıyorsunuz? Yeni projeleriniz neler?
Resme devam… Son zamanlarda burada değildim bir süre. Özel hayat karışıklıklarından dolayı yavaşladı ama bazı yeni resimler var. Fotoğraf ya da benim foto-performans dediğim projelerim var. Fakat fotoğraf işi resim gibi sadece benle bitmiyor. Çekecek insan, mekân, prodüksiyon gibi ayarlamam gereken şeyler var; hava şartları bile önemli faktör. Bir yandan da bazı heykel projelerim var. İktidar kavramına yönelik bazı işler gelecektir. Bir yandan da gayet masum bitkili resimler var. Fakat sürprizlerle doluyum, çok değişik bir iş de çıkabilir. Mesela değişik bir video çekmek istiyordum; yakında onu görebilirsiniz.
