'Islık çalarlar, yanıt veririz’
Yıllarca kumru sesi duydum. İnsan bir sesi kaç kere yanlış anlayabilir? Ben kumru sesini, yıllarca iki kere yanlış anladım. Önceleri, ıslığa benzetiyordum. Kulağı jilet gibi duyan iki insanın, uzaktan şakalaşması gibi. Bak ben nasıl da yetenekliyim, sen benim yeteneğime yaklaşacak mısın acaba, iddiası gibi. Failin kuş olduğunu anladım anlamasına ama bu defa mesafe yanılgısı ortaya çıktı. 
Sanki hep uzaktan, çok uzaktan ötüyordu kumrular. Üç mahalle aşağıda, ta derenin orada hatta derenin bile arkasındaki tek tük o evlerden birinin damında ötüyordu. Islık değilmiş ve öyle çok uzaktan ötmüyorlarmış. Bugün dahi, şu çıkamadığım içerilerde, biri bana sorsa (keşke bir arkadaşım olsa ve bana bunu sorsa diye hayıflanmaktan yoruldum) kumrunun neye benzediğini tarif edemem. Şu sokağı kırk adım yokuş aşağı yürüyüp hemen sağdaki büyük çöp kutusunun karşısına dikilmiş tuhaf yapraklı ağacın dalında kumru görsem, bakışsak, bir an içim ürperse bile o kuşun kumru olduğunu anlamam. Kumrunun dallara tüneyip tünemediğini bilmiyorum. Ağacın ne ağacı olduğunu bilmiyorum dememe gerek yok, üstümde kalmasın, demiş bulunayım gene de.
Hiç unutmam, diye başlayan konuşmaları oldum bittim garipsemişim. Hiç unutmamak kâğıt üstünde mümkün değil. Bir şeyi, az evvel olanı, şimdiden önceki saniyeyi bile firesiyle anımsarız. Hiç unutmamak diye bir şey yok. İşin öteki kısmı daha tuhaf: Unutmadın ki anlatıyorsun. Unuttuğun bir şeyi anlatmak zaten seni adlı adınca palavracı yapar. Eğlenceli ve başarılı palavracılar da kariyerlerini meydanlarda sürdürür, usul budur. Dolayısıyla, hiç unutmamanın mümkün olmadığı bir şeyi, zaten unutmadığın için anlatmak üzereyken, hiç unutmam diye başlaman tuhaftır. Kumrulu bazı şarkıları unuttuğum doğrudur.
Hiç unutmam, sonra işte biri geldi. Feqî Xelef, günleri gecelere bağlayarak anlattı. Vaatler, kıssalar, üç harfliler, alıntılar, tehditler, umutlar.
