'Hrant´ın Bıraktığı Yerden Dostları 1915´i Konuşuyor'
19 Ocak ve öncesinde düzenlenen etkinlikler arasında Ankara’da düzenlenen Panel ve Forum etkinliği dikkat çekiyor. 19 Ocak Cumartesi günü saat 10:00’da Ankara Düşünceye Özgürlük Girişimi, AKA-DER, Alınteri, ÇHD Ankara ve Kaldıraç gibi sivil toplum kuruluşlarının katılımıyla düzenlenecek etkinlikte 1915 konuşulacak. Atatürk Bulvarı’ndaki Meydan Sahnesi’ndeki panelde moderatörlüğü Sibel Özbudun üstlenirken, panelin konuşmacıları arasında Prof. İsmail Beşikçi ve Khachig Mouradian isimleri öne çıkıyor.
Panel ve forum için hazırlanan Türkçe, Ermenice ve İngilizce olarak hazırlanan çağrı metninde ise şu ifadeler yer alıyor;
Özdemir Asaf, “Ağzında yalan varken konuşma!” der o muhteşem dizesinde; Ermeni Soykırımı konusunda, ağzından yalanlarla köpük saçanlara seslenirmişcesine!
Yalancıların yalanları malum olmasına malum da, bu yalanlaraa “When ignorance is innocence!” (“Cehalet masumiyet olunca!”) deyişindeki üzere, ortak edilmişlere ne demeli?
Gilles Deleuze’nün, “İktidar ezilenlere yatırım yapar, onların içinden onların yardımıyla geçer; iktidar onlara dayanır,” diye betimlediği “Onlar” o kadar çok ki!?
Kim ne derse desin: 1915 Ermeni Soykırımı’nın inkârı, toplumu resmî ideoloji ekseninde rehin alan bir tahakkümdür, bu doğru; ama bunun yanında, “cezasızlığı cesaretlendiren” bir kuralsızlıkla faşizmin sıradanlaştırılmasıdır.
Kardeş bir ulusun, sermayenin Türkleştirilmesi için tarihin tanık olduğu en kapsamlı felaketlerden birine maruz bırakılması, “miş”li geçmiş cümlelerle anılamaz.
“1 milyon 500 + Hrant” (veya Sevag) gerçeğinden gördüğümüz üzere soykırım bugün(ümüz)dür; bir milli futbol maçında “Ayağa kalkmayan Ermenidir!” histerik haykırışlarındaki üzere dumanı üstünde, günceldir.
Şunu kimse inkâr edemez: Ahbarik Hrant’ın katline dâhil olan veya cinayetin perdelenmesinde, aklanmasında üzerine düşeni yapan katiller ve işbirlikçileri devlet tarafından taltif edilmiştir.
Yaşadıklarımızla birlikte, mahkeme süreci ve sonuçları da bunu alenen ortaya koymaktadır.
Hrant’ın katilleri de soykırımın failleri gibi “aklanıp” taltif edilerek, cesaretlendirilmiş, teşvik edilmişlerdir. TCK 301. maddenin lafzına ve ruhuna uygun olduğu üzere…
Bunun böyle olmasında, şaşırtıcı bir şey de yoktur. Çünkü Ermeni Soykırımı’nın 98. yıldönümünde gerçekle yüzleşmeye yanaşılmadığı gibi, gasp edilen Ermeni malları ve el konan kadınlara, çocuklara dair büyük suskunluk hâlâ resmî tavırdır.
Bunun da böyle olmasında, şaşırtıcı bir şey de yoktur. Çünkü Ermeni Soykırımı, kolektif bir suçtur. Bu suçtan egemen ulus kategorisinde yer alan her katman, şöyle ya da böyle nemalanmıştır; H. de Balzac’ın, “Her büyük servetin arkasında, büyük suç yatar” uyarısındaki üzere…
Bu noktada Yahudi Soykırımı’nın gerçekleştiği Almanya’da “gnade der späte geburt” (geç doğmuş olmanın merhameti/affı) tavrındaki bir “aklanma” girişimi, Ermeni Soykırımı nitelemeleri için de geçersiz bir liberal hezeyandır.
Neyzen Tevfik’in, “Stran dîsa ew stran e, di sazan de têl guherî,/ Kulm dîsa ew kulm e, hebe tenê dest guhêrî” (“Türkü yine o türkü, sazlarda tel değişti,/ Yumruk yine o yumruk, bir varsa el değişti”) dizelerindeki üzere “geçmiş”, bugünde yaşayan dündür.
Sırf bu nedenle “1915’te ben/biz yoktum/yoktuk!” denilerek geç doğmuş olmakla, dedelerin(in) el koyduğu Ermeni birikimleri ile içi içe geçmiş soykırımdan ellerini yıkamak, geçmişi bugünde yaşatmaktır.
Tarihin karanlık sayfalarıyla yüzleşmek, öncelikle suçluların ve suçlarının bugün yürürlükte olan uzantılarını tasfiye etmek demektir. Sıra mallara mülklere el konması konusuna veya Kemalizm döneminin karanlık sayfalarına gelince başını öte yana çevirmek, namuslu ve samimi bir tarih yüzleşmesi değildir. Böylesi bir tutum, kendimizle gerçekten yüzleşmemize izin vermez. Geleceğin de hep eğreti kurulmasına yol açar.
Tam da bu noktada “Hayır” demesini bilmeyenin “Evet”inin de anlamı olmadığını bir an dahi unutmadan/unutturmadan; toplumsal vicdan(ımız)ın (onu öldürmedikçe!) yanılmaz bir yargıç olduğu bilinci ve nihayet Alain Badiou’nun, “Gerçek kuramsal değil, pratik bir iştir,” kararlılığıyla Ermeni Soykırımı konusunda Eduardo Galeano ile birlikte “- Ben diğer bir senim. -Sen diğer bir bensin,” diyerek yan yana geliyoruz bir kez daha, gerçeklerle yüzleşmek için…
Hem de 2005 yılında Osmanlı tapu kayıtlarının Türkçeye çevrilerek internete konması projesini MGK’nın, milli güvenliğe aykırı bularak, konunun kapatıldığı Türkiye’de…
ՀՐԱՆԴ ՏԻՆՔ՝ ՀԱՅՈՑ ՑԵՂԱՍՊԱՆՈՒԹԵԱՆ ՖՈՐՈՒՄԻ ՊԱՏՃԱՌ
Էօզտէմիր Ասաֆ, իր հոյակապ այդ տողին մէջ կ’ըսէ «Մի՛ խօսիր, երբ բերնիդ մէջ սուտեր կան»: Այս խօսքով կարծեք թէ կոչ կ’ուղղէ՝ Հայոց Ցեղասպանութեան մասին իրենց բերանը փրփրալով սուտ տարածողներուն:
Ստախօսներուն սուտերը բացայայտ են, սակայն, ի՛նչ ըսել՝ «Երբ տգիտութիւնը անմեղութիւն է» ասացուածքի նման ստախօսներուն համակիր եղողներուն:
Ժիլ Տէլէօզ-ի՝ «Իշխանութիւնը կը շահագործէ հալածուածները, անոնց մէջէն կ’ընթանայ իրենցմէ օգտագործուելով. իշխանութիւնը անոնց վրայ կը կանգնի» խօսքին մէջ նկարագրուած «անոնք»ը որքա՜ն շատ է:
Ով ինչ ուզէ ըսէ: 1915-ի Հայոց Ցեղասպանութեան ժխտումը, հասարակութիւնը պաշտօնական գաղափարախօսութեան առանցքի մէջ պատանդի վերածող պարտադրանք մըն է անտարակոյս: Միեւնոյն ատեն, «անպատժուածութիւնը խրախուսող» անարդարութեամբ ալ ֆաշիզմի հասարակականուցումն է:
Երկրի դրամագլուխը թրքացնելու նպատակաւ եղբայր ազգի մը պատմութեան մեծագոյն աղէտներէն մէկուն ենթարկուիլը, կարելի չէ նշել «…է եղեր» անցեալ ժամանակի նախադասութիւններով:
1.500.000 + Հրանդ Տինք + Սեւակ Պալըքճը իրականութիւնը, կ’ապացուցէ որ ցեղասպանութիւնը մեր ներկան է: Նոյնիսկ հասարակական պարզ ֆուդպոլի մրցումի մը ընթացքին՝ «Ոտքի չկանգնողը հա՛յ է» ջղացնցական պորչկտուքներէն ալ կը հասկցուի թէ այժմէական է նաեւ:
Անհնար է ուրանալ, թէ Հրանդ Տինքի ոճիրը եւ մասնակիցները քողարկելու կամ «արդարացման» համար ջանք թաբող ոճրագործներն ու գործակիցները վարձատրուած եւ պարգեւատրուած են պետութեան կողմէ:
Իրադարցութիւններու հետ միատեղ, դատավարութեան ընթացքը եւ կայացուած վճիռը կ’ամրապնդէ այս իրականութիւնը:
Ցեղասպանութեան գլխաւոր յանցագործներուն նման, Հրանդ Տինքի ոճրագործներն ալ վարձատրուած, պարգեւատրուած եւ քաջալերուած են, ինչպէս կը պահանչէ Թուրք Պատժական Օրէնքի 301-րդ յօդուածի բառացի եւ բարոյական իմաստը:
Զարմանալի չէ այս երեւոյթը, քանի որ կը բացակայի Հայոց Ցեղասպանութեան 98-ամեակին ճշմարտութեան հետ առերեսուելու կամքը: Գրաւուած հայկական ինչքերու, բռնագրաւուած կանանց եւ անոնց զաւակներուն նկատմամբ պահուած մեծ լռութիւնը տակաւին պաշտօնական դիրք է:
Զարմանալի չէ այս երեւոյթն ալ, քանի որ Հայոց Ցեղասպանութիւնը համընդհանուր յանցանք մըն է: Տիրող ազգ հանգամանքին մաս կազմող իւրաքանչիւր խաւ, սա կամ նա ձեւով շահագրգռուած է այս յանցանքէն: Բան մը, որ Օնորէ Տը Պալզաք կը զգուշացնէ՝ «Իւրաքանչիւր հարստութեան ետին, մեծ յանցանք մը գոյութիւն ունի» խօսքով:
Այս առումով, Հրէից Ցեղասպանութիւնը իրականացնող Գերմանիոյ «յետոյ ծնողած շնորհը»ի նման ոճով մը «արդարացման» նախաձեռնութիւնը, Հայոց Ցեղասպանութեան պարագային ալ անօգուտ անզօր անազդեցիկ լիպերալ պատրանք մըն է:
Ինչպէս որ նշուած է Նէյ փչող Թեւֆիքի՝ «Երգը նոյն այդ երգն է, նուագարանին թելն է փոխուած: Բռունցքը նոյն այդ բռունցքն է, միայն ձեռքն է փոխուած» տողերուն մէջ, «անցեալը» ներկայիս ապրող այս օրն է:
Այս պատճառով, «1915-ին ես չկայի, մենք չկայինք» ըսելով, յետոյ ծնուած ըլլալով, նախահայրերուն բռնագրաւած հայկական ինչքերու հետ մէջ մէջի անցած ցեղասպանութիւնէն ձերբազատուիլը, նոյն անցեալը այսօր եւս ապրեցնել է:
Պատմութեան մութ էջերուն հետ առերեսուելու համար, նախ կը պահանջուի մաքրագործել յանցագործներուն եւ իրենց յանցանքին այսօր ի զօրու եղող շառաւիղները: Երբ կարգը կու գայ ունեցուածքի ու կալուածներու բռնագրաւման եւ կամ քէմալական շրջանի մութ էջերուն, մեր գլուխը այլ կողմ դարցնելով իրականութեան այս երեսակը անտէս առնելը, չի թոյլատրեր որ պատմութեան հետ պատուաւոր ու անկեղծ ձեւով առերեսուինք: Ասիկա միշտ պատճառ կ’ըլլայ խարխուլ ապագայի մը հիմնադրման:
Ճիշդ այս պահուն, առանց մոռնալու «Ոչ» ըսել չգիտցողին արտայայտած «Այո»յին ալ անիմաստութիւնը, պիտի գիտակցինք թէ (եթէ մենք անցամբ չենք սպաննած) մարդկային խիղճն է ամենաարդար դատաւորը: Վերջապէս Ալէն Պատյոյի «Ճշմարտութիւնը ոչ թէ տեսական այլ գործնական յստակ իրողութիան մըն է»ի պարտադրած վճռակամութեամբ կը բաժնենք Էտուարտօ Կալէանոյի «ես այլ մի դուն եմ, իսկ դուն այլ մի ես» կարգախօսը ու կը համախմբուինք առերեսման համար:
Նոյն իսկ Թուրքիոյ մէջ, ուր Օսմանական կալուածագիրներու արձանագրութիւնները թրքերէն թարգմանութեամբ համացանցի տեղադրումը ազգային անվտանքութեան դէմ սպառնալիք համարուեցաւ 2005 թուականին Ազգային Անվտանքութեն Յանձնաժողովի կողմէ եւ նիւթը փակուեցաւ:
INVITATION TO THE COMMEMORATION OF OUR ASSASINATED ARMENIAN BROTHER HRANT DINK
Özdemir Asaf says, in his wonderful verses “Do not talk with lies in your mouth!”; and he seems like addressing to those who are foaming lies when talking about the Armenian genocide!
The lies of the liers are self-evident; but what of those who consociate with those lies, as if attesting the saying, “When ignorance is innocence!”
So numbered are those who are described by Gilles Deleuze in the terms: “The power invests in the oppressed; traverse them with their help, is supported by them.”
Whatever people say; the negation of the Armenian Genocide of 1915 is an oppression which holds the society to ransom within the clutches of the official ideology; true this is. But it is more than this: It is the banalization of fascism within a anomie which encourages impunity.
The condemnation of a brother nation to an unexampled catastroph in the name of Tukefication of capital is not a tale to be related in the past perfect tense.
Because genocide is our today, as is attested by the reality “One and a half million + Hrant” (or Sevag); it is as actual as the chauvinistic cries during the national football games: “Those who do not stand u pare Armenians!”
Nobody can negate this: The killers and their collaborators who partook in the killing of our Brother Hrant or in the concealing of the killers are rewarded by the Turkish state. The course of the trial has clearly revealed this fact. The killers of Hrant were protected, encouraged and rewarded by the State; just like the perpetrators of the Genocide. This fact is clearly illustrated by the infamous article 301 of the Turkish penal code…
And this is not surprising at all. For no attempt is made to face with the reality of the Genocide in its 98th anniversary; while an impenetrable silence is stil the official position in matters of confiscated and plundered Armenian goods and the kidnapped Armenian women and children.
And this too is not a surprise. Because the Armenian Genocide is a collectif crime. Each and every section of the dominant nation has in a way benefited from this crime. Honore de Balzac is right in stating: “Behind every great wealth lies a great crime.”
At this point, the attempt at exculpation in the German style “gnade der späte geburt” (to be lucky not to have been born at a certain time in history) is nothing but a liberal delirium, invalid for the Armenian genocide as well.
The past is is the yesterday living in today, as is expressed in the verses of Neyzen Tevfik: “The song is the same song, only the chord has changed; the fist is the same fist only the hand has changed.”
So nobody can be acquitted, nobody can wash his/her hands by saying “I was not/we were not born in 1915”; especially when sitting and living on Armenian goods confiscated by his/her forefathers. This apology is equated to perpetuating the past in the present.
To face the dark phases of history means primarily to get rid of the extensions of the criminals and their crimes still in force today. To shun away from talking about the confiscation and pillage of Armenian goods or other autrocious acts of the Kemalist regimde is not a sincere manner of confrontation, which will forever distort the future.
At this point, we are once more coming together, to face the realities of the Armenian Genocide; with the clear conscioussness that the “Yes” of those who do not know to say “No” is meaningless; and that the social conscience is an infallible judge. We take the the saying of Eduardo Galeano as our mentor: “I am another you – You are another I”.
And this, in the Turkey where the project of the transliteration of the Ottoman land registries into modern Turkish to be issued in the internet was barred by the National Security Council in 2005.
