Պապի պատգամը Արեւելեան եկեղեցիներու մասին

Յունի­սի 26-ին ՌՈԱՔՈ-յի 98-րդ լիագու­մար նստաշրջա­նը աւար­տե­ցաւ Ն.Ս. Լե­ւոն ԺԴ Քա­հանա­յապե­տի հետ ժո­ղովա­կան­նե­րու հան­դիպմամբ, որուն կը մաս­նակցէր նաեւ Հա­յաս­տա­նի, Վրաս­տա­նի, Ռու­սաստա­նի եւ Արեւ­լեան Եւ­րո­պայի հայ կա­թողի­կէնե­րու Առաջ­նորդ Արհ. Տ. Գէորգ Ար­քեպս. Նո­րատունկեանը:

Նո­րին Սրբու­թիւնը ջեր­մօ­րէն ող­ջունե­լով ժո­ղովա­կան­նե­րը՝ ընդգծեց, որ ՌՈԱՔՈ-յի ան­դամնե­րու նպաս­տը Արե­ւել­քի քրիս­տո­նեանե­րու կեան­քին «աւե­տարա­նական ու­րա­խու­թիւն է եւ յոյ­սի առա­քելու­թիւն»: Ան ըսաւ.

«Շնոր­հա­կալու­թիւն ձեզ, որով­հե­տեւ ձեր նո­ւիրա­տու­նե­րու հետ միասին դուք յոյս կը սեր­մա­նէք քրիս­տո­նեայ արե­ւել­քը… որ աւե­րուած է պա­տերազմնե­րէն, պա­րու­րո­ւած է ատե­լու­թեան վեր­մա­կով, որ օդը կը դարձնէ ան­շունչ եւ թու­նա­ւոր… Դուք թթո­ւածին էք Արե­ւելեան Եկե­ղեցիի հա­մար եւ փայ­լող յոյս՝ ատե­լու­թեան խա­ւարի մէջ»:

Պա­պը խնդրեց, որ­պէսզի շա­րու­նա­կեն ամէն ջանք գոր­ծադրել՝ Արե­ւել­քի թան­կարժէք եւ վի­րաւոր եկե­ղեցի­ներուն օգ­նե­լու հա­մար: Ան իր խօս­քը կեդ­րո­նացուց երեք նիւ­թե­րու շուրջ՝ հա­կամար­տութիւններ, աւե­տարա­նական վկա­յու­թիւն եւ Արե­ւելեան Եկե­ղեցի­ներու վե­րար­ժէ­ւորու­մը Տիեզե­րական Եկե­ղեցիի կող­մէ:

«Հե­տեւինք Քրիս­տո­սին, ով մեզ կոչ կ՚ուղղէ դար­մա­նելու պատ­մութեան վէր­քե­րը միայն Իր փա­ռաւոր Խա­չի զօ­րու­թեամբ, որ­տե­ղէն կը ցայ­տէ ներ­ման ու­ժը, նո­րէն սկսե­լու յոյ­սը, կա­շառա­կերու­թեան ծո­վուն ազ­նիւ եւ թա­փան­ցիկ մնա­լու պար­տա­կանու­թիւնը, ըսաւ Նո­րին Սրբու­թիւնը՝ հրա­ւիրե­լով հե­տեւիլ Քրիս­տո­սին, եւ ու­զեց շնոր­հա­կալու­թիւն յայտնել եւ ող­ջա­գու­րել բո­լոր քրիս­տո­նեանե­րուն, ով­քեր գի­տեն չա­րիքին պա­տաս­խա­նել բա­րու­թեամբ,- շնոր­հա­կալու­թիւ՛ն եղ­բայրներ եւ քոյ­րեր, ձեր տո­ւած վկա­յու­թեան հա­մար, յատ­կա­պէս, երբ կը մնաք ձեր երկրնե­րուն՝ որ­պէս Քրիս­տո­սի աշա­կերտներ եւ վկա­ներ»:

Պա­պը խօ­սեցաւ նաեւ Արե­ւել­քի քրիս­տո­նեանե­րու ապ­րած բռնու­թիւննե­րու եւ խոշ­տանգումնե­րու մա­սին, արե­ւելեան ծի­սակա­տարու­թիւննե­րու գե­ղեց­կութեան մա­սին, որոնք «հա­րուստ են խորհրդա­ւորու­թեամբ եւ ան­դա­դար ներ­ման խնդրանք կ՚աղեր­սեն մարդկու­թեան հա­մար»:

Լե­ւոն ԺԴ Պա­պը հա­մոզո­ւած է, որ Արեւմտեան աշ­խարհը պէտք է աւե­լի լաւ ճանչնայ իրենց արե­ւելեան եղ­բայրնե­րուն եւ քոյ­րե­րուն, անոնց հո­գեւոր ժա­ռան­գութիւ­նը, որ­պէսզի կա­րողա­նայ աւե­լի շատ սի­րել, որով­հե­տեւ «քրիս­տո­նեայ Արե­ւել­քը կրնայ պաշտպա­նուած ըլ­լալ միայն այն ժա­մանակ, երբ սի­րուած է, երբ ճանչցուած է»:

Քա­հանա­յապե­տը իր ու­ղերձը աւար­տեց հա­ւատ­քի միաս­նա­կան աճը վստա­հելով Սուրբ Կոյս Մա­րիամին եւ Սուրբ Պետ­րոս ու Պօ­ղոս առաք­յալնե­րու բա­րեխօ­սու­թեան՝ իր օրհնու­թիւնը բե­րելով ներ­կա­ներուն եւ անոնք քա­ջալե­րելով շա­րու­նա­կել բա­րեգոր­ծա­կան աշ­խա­տանքնե­րը՝ ի բա­րօրու­թիւն Արե­ւել­քի ժո­ղովուրդներու: